2010, lipiec
Ze znajomymi Pana Malinowskiego w liczbie trzech umówiliśmy się w Myślenicach.
Zaczynamy w pięć osób trasę od wizyty w sklepie przy czerwonym Małym Szlaku Beskidzkim.
Po chwili motania się w miasteczku przechodzimy przez most na Zarabie i stamtąd już pod górę stokami Uklejnej, pierwszej górki tego wypadu.
Morale osłabia trochę siąpiący deszcz, ale za to mamy możliwość podziwiania połyskliwych ciałek salamander, które tłumnie wypełzają na ścieżkę.
(foto moje z innej wycieczki)
Szlak wiedzie na tym odcinku (około 11-12 km) takimi mało konkretnymi miejscami i jest trochę nudny, szczególnie widziany spod kaptura.
Ten etap kończymy w schronisku na Kudłaczach. Pogoda się tu poprawia, odpoczynek podnosi morale, jest git.
Posileni, napojeni i "odpocznieni" wychodzimy na dalszy ciąg grzbietowego szlaku, przez Trzy kopce dostajemy się na szczyt Lubomira /904/. Wg niektórych to ma być niby najwyższy szczyt Beskidu Makowskiego, jednak ja stoję na stanowisku oficjalnie geograficznym, że Pasmo Lubomira należy do Beskidu Wyspowego.
Na Lubomirze odbijamy łychę i zastanawiamy się, w którą stronę ruszyć teraz? Na Ciecień, czy w stronę Śnieżnicy?
Wybieramy kierunek drugi i schodzimy do szosy w Węglówce. Naszą trasę tego dnia kończymy rozbiciem namiotów w tym mojego Mountain Hotel i rozpaleniem ogniska jakoś w okolicy Wierzbanowskiej Góry /778/ (nie pamiętam, przed czy za nią).
Sprzed ogniska przegania nas wieczorem kolejny deszcz, który podstępnie zaszedł nas z boku.
Rano śniadanko, na mokrej trawie smakuje najlepiej 😄.
Jest mokro i błotniście, idziemy taplając się w błocie i chyba przez to zamiast na szlak na Dzielec za szosą skręcamy gdzieś w bok na pola i wychodzimy na rubieże Kasiny Wielkiej.
Jak niepyszni nadrabiamy drogi przez Kasinę i wracamy do szlaku w rejonie dolnej stacji wyciągu.
Odpuszczamy sobie krążenie niebieskim i wdrapujemy się stromo pod linią wyciągu.
Od górnej stacji wyciągu jeszcze ostatni wysiłek i stajemy razem na szczycie Śnieżnicy /1007/.
Pozostaje zejść w dół. Mijamy połączenie szlaków i schodzimy na Przełęcz Gruszowiec. Tutaj swoje podwoje otwiera Bar pod Cyckiem. Teraz można zaszaleć - tu wszystko jest tanie i dobre,...bo tanie 😄.
Po wielkiej wyżerce czeka nas teraz strome podejście na Ćwilin.
Idziemy ospale i powoli. Wyjście trwało żałośnie długo. Po wejściu na szczyt nie wiem dlaczego nie zdecydowaliśmy się na nim zostać, chyba ze względu na brak wody.
Schodzimy w stronę Jurkowa i rozbijamy się nieopodal szlaku na łąkach ponad Jurkowem, obok jakiegoś ministrumyczka.
Rano schodzimy do Jurkowa.
Gdzieś tam zjedliśmy lanczyk, podejrzewam,że w Baranówce. A tak, na pewno tam, bo pamiętam, wychodząc zostawiłem kije trekkingowe, po które musiałem się cofać kilkaset metrów...
Mozolnie zmierzamy na Mogielicę, najwyższy szczyt Beskidu Wyspowego.
(To będzie ostatni z mojej prywatnej listy najwyższych szczytów trzydziestu pasm górskich w Polsce - w rozbiciu na Tatry Wysokie i Zachodnie oraz Pieniny i Małe Pieniny).
Idzie mi się słabo, jakoś nie czuję natchnienia. Po tabliczkowym czasie albo i lepiej staję wspólnie z Piotrem na szczycie. Mogielica, 1170m npm.
Wchodzimy na wieżę i czekamy na pozostałą część grupy.Potem schodzimy na Halę Stumorgową, jest trochę widoczków chociaż jest to typowy u nas lipcowy zachmurzony dzień.
Kontynuujemy schodzenie niebieskim szlakiem na przełęcz Przysłopek i do szosy w Szczawie-Gryblówka. Niestety, nie zanosi się na żaden autobus, więc idziemy pieszo szosą kosztując asfaltingu.
Kończymy po kilku kilometrach na Przysłopie Lubomierskim i pakujemy się do najbliższego busa. Tak kończymy tę wycieczkę, tym razem szczęśliwie nie zmoczeni deszczykiem.
(Niestety, z tego wyjazdu nie posiadam własnych zdjęć a od Piotra nie mogę się doprosić)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz