Beskidy - Bieszczady
2022, sierpień
Zawsze sam układałem sobie ścieżki i ogólnie jestem raczej w opozycji do formalizowania tego, co powszechnie nazywamy "chodzeniem po górach". Dlatego wszelkie Korony, Diademy, książeczki, pieczątki, znaczki i odznaki i te pe są mi obce.
Do podobnej kategorii zaliczam również coś, co nazywam "geograficznym fetyszyzmem", czyli różne takie: "najdłuższe", "najdalsze", "od kropki do kropki" i tym podobne śmieszne zjawiska. Nie znaczy to, że temat mnie jakoś denerwuje, nie, po prostu moje myślenie o trasach biegnie innymi torami - raczej, żeby zobaczyć coś nowego, odwiedzić jakieś ciekawe dla mnie miejsce, połączyć to wszystko zgrabnym ściegiem śladów. Każdy pretekst jest dobry, żeby się udać w góry, więc patrzę z pewną pobłażliwością na ten "geograficzny fetyszyzm" u innych, często moich Towarzyszy na trasie i chętnie się przyłączam.
Przechodząc do meritum, na GSB dałem się nieco podpuścić Koledze, który jak mi się zdaje właśnie wtedy, po moim (jak mi się wydawało) wyczynie powiedział mi coś w stylu, że GSB to każdy górołaz powinien zrobić. Nie zgadzam się z tym, ale jakoś to we mnie ciągle rezonowało. Niestety, już mam taki charakter, że łatwo mnie podpuścić. No i w tym sierpniu przed 53 nie miałem zbytnio pomysłu ani planów, więc powróciłem do tamtej kołaczącej się myśli. Oczywiście w grę wchodziło wyłącznie robienie szlaku naraz, żadne tam półśrodki. Rozumiem, że każdy ustala sobie własne reguły, ale to było dla mnie poza dyskusją. Przecież i tak znałem z innych wypadów jak szacuję - około 80% szlaku.
Na szlak wyruszyłem niemalże z marszu, nie robiąc żadnych przygotowań. Nie trenowałem w żaden sposób do tej trasy. Nie robiłem szczegółowych planów noclegowych ani rezerwacji. Nie robiłem listy sprzętu. Owszem, zważyłem to, co mniej więcej chciałem zabrać, żeby wiedzieć, co ile waży. Na tej podstawie na przykład odrzuciłem komorę namiotu aby zabrać sam tropik plus płachtę pod tyłek (no i śpiworek). Ale potem ciuchów już mi się nie chciało ważyć, wziąłem jakieś niezbędne minimum jak mi się wydawało.
Zależało mi, żeby przejście miało aspekt również biwakowy, a nie wyłącznie spania pod dachem i jedzenia gotowych dań, dlatego nie zrezygnowałem również z palnika i garnka. Ogólnie rzecz biorąc moje przejście nie miało żadnego konkretnego "stylu" - spałem zarówno za free w budce, za 8 zł w namiocie na bazie jak i za 135 zł w zajeździe, po prostu nie zajmowałem sobie tym tematem głowy - przy panujących upałach cieszyłem się, kiedy wypadał nocleg z możliwością zmycia z siebie soli. Nie robiłem też żadnych cudów typu depozyty czy wysyłanie do siebie paczek na trasę :-)
Dzień 0. Właściwie to jeszcze na dzień przed zaplanowanym wyjazdem z pewnych urzędowych przyczyn wyglądało to tak, że jednak nie pojadę. Tymczasem jednak zaryzykowałem i pojechałem, przed godziną osiemnastą już wysiadałem z ostatniego autobusu w Ustrzykach Górnych. Noc spędziłem w dość tanim a świetnie położonym Terebowcu. Z szefową obiektu uzgodniłem możliwość pozostawienia plecaka do odebrania z pokoju po zrobieniu pętli.
Dzień 1. 47,5km +2130m (dane wg mapy.cz) Pewnikiem w rezultacie pękło z 54? Dopiero o 6:49 jechał pierwszy autobus do Wołosatego, ze mną tylko ktoś do pracy. Oczywiście chciałem wysiąść w dobrym miejscu ale kierowca mówi "nie nie to nie tu" i musiałem się cofać kilkaset metrów.
Strach się bać, co to będzie, co to będzie? Okropne to zdjęcie.
Trzeba ruszać. Myślałem, że jestem pierwszym turystą na szlaku dzisiaj, ale doganiam jakieś dwie grupki, pewnie nocowali w
Wołosatem.
Pierwszy poranek na trasie, pierwsze kilometry! Na razie jednak idę na...wschód.
Dobijam sprawnie do Przełęczy Bukowskiej
Przez Rozsypaniec wychodzę na
Halicz /1333/. Tutaj już pojawiają się ludzie z obu stron, mimo, że nadal jest wcześnie. Wspominam, jak spaliśmy tutaj z
meniem.
Piękny odcinek przechodzę bez dalszych sentymentów :-) robi się naprawdę gorąco i z tymi temperaturami będę się mierzyć przez najbliższe dni. Nie wziąłem żadnych zapasów ani wody na ten "haczyk" od
Wołosatego, liczę więc bardzo na źródełko na
Przełęczy Goprowców.Z każdym kwadransem dwie sprawy pogarszają się: przybywa ludzi a mi zaczyna przysychać język do podniebienia.
Po dojściu do przełęczy poszukuję bezskutecznie wody. Jestem już w rozpaczy gdy wpadam na pomysł wejścia wyżej w krzaki i tam znajduję nikły strumyczek, z którego na kolanach jak zwierzę wychłeptałem z pół szklanki.
Na słynnych schodach bieszczadzkich są już tłumy, część ciągnie od strony Wołosatego a część od Ustrzyk. Na zejściu z Szerokiego Wierchu zrobiłem "zły błąd" schodząc zbyt szybko po tych stopniach, odczuję to wieczorem i kolejnego dnia. "Haczyk" zrobiłem w rewelacyjnym wg mnie czasie pięciu godzin i zjawiłem się w swoim pokoju w Terebowcu. Po piciu i schłodzeniu pod natryskiem i znów piciu :-) wyszedłem na dalszy etap trasy... ale przedtem jeszcze obiad U Eskulapa.
Teraz będzie powtarzająca się ustawicznie przez najbliższe dni fraza:
"W przytłaczającym, obezwładniającym upale ruszyłem mozolnie pod górę". Ponad pół kilometra na Połoninę Caryńską.
Na szlaku spotkałem sporo turystów, większość schodzących na obiad do Ustrzyk.
To już zostało "obeszlone":
A to mnie jeszcze czeka:
Go West!
Ląduję w Berehach Górnych. Podszedłem do sklepiku Pani Anieli na jakiś drobiazg, chwilę pogadaliśmy. Rozważałem pozostanie na polu na zielonej trawce ale to było jeszcze wcześnie, chociaż jak powiedziałem, ze chce dojść do Smereka to pani się złapała za głowę. Około siedemnastej poszedłem w górę: "W przytłaczającym, obezwładniającym upale itd"
Pierwotnie liczyłem po cichu na nocleg (jakiś nieoficjalny) w zbudowanej już przecież Chatce Puchatka, ale wszystko było odgrodzone i otabliczkowane Wstępami Wzbronionymi.
Nawet fotki mi się tu jakoś nie chciało zrobić. Przyjdę kiedyś jak już wreszcie otworzą, to się zobaczy.
Rzut oka za siebie na podejściu z Przełęczy Orłowicza
Na szczyt docieram - jak widać - krótko przed zachodem słońca,
Smerek /1222/.
Na zejściu oczywiście klnę w żywy kamień, najpierw na tych cholernych schodach jak drabina a potem w lesie, kiedy się ściemnia. W końcu byłem zmuszony wyciągnąć czołówkę. Nie ma co tego roztrząsać. W każdym razie miedzy gdzieś koło 21:30 znalazłem się na szosie i zacząłem idąc wydzwaniać po miejscówkach w Smereku i Kalnicy. Pierwszych kilka telefonów jak kulą w płot, ale wreszcie jest trafienie:
Przystanek Smerek mnie zaprasza. Mocno już wyeksploatowany dotarłem do lokalu. Jest to jedno z sympatyczniejszych miejsc na trasie i nawet o dwudziestej drugiej otrzymałem gorącą zupę. Mycie i ładowanko fona i wreszcie pakuję się na górną pryczę. Spałem w pokoju z wielce miłymi ludźmi z Puław, idącymi GSB w przeciwną stronę.
Dzień 2. 32,5km +1440m
Śniadanie robimy sobie wspólnie przed sklepem. Po lewej siedzi Słowak na gigancie w polskich Beskidach :-), który dołączył się do nas. Pozdrawiam Was serdecznie! Byliście pierwszymi spotkanymi przeze mnie GSB-owiczami i dobrą wróżbą na resztę trasy.
"W przytłaczającym, obezwładniającym upale itd"..fraza się powtarza. Boli mnie kolano. To wynik wczorajszej dezynwoltury na drewnianych stopniach. Czyżbym miał zakończyć, zanim naprawdę zacząłem? Da się to rozchodzić! Wychodzę na Fereczatą, nawet w przyzwoitym czasie. Po drugiej stronie dolinki widzę Duże Jasło. Wygląda na to, iż najgorsze mam za sobą.
Na
Okrągliku /1101/ minął mnie poznany przy sklepie Słowak. Ja dojadłem kiełbaskę i poszedłem dalej, na
Duże Jasło /1153/.
Cudne bieszczadzkie manowce!
Pojawiają się turyści podchodzący z Cisnej. Ścieżka prowadzi przez Szczawnik na Małe Jasło. Ale wyraźne schodzenie zaczyna się dopiero za Worwosoką. Jestem już nieźle zmachany i jak to nazwać, rozpalony pochłoniętym słońcem? Z ulgą powitałem Solinkę, w której się ochłodziłem, uff! A za chwilę już siedziałem w
Karczmie Łemkowyna w
Cisnej. Wziąłem dwie zupy bo jakoś nie miałem ochoty na nic z drugich dań. Ogólnie na całej trasie to był dla mnie pewien problem - wybór dań w tradycyjnych knajpach jest dość powtarzalny, a mi się jakoś zmienił smak i nie mam już ochoty ciągle na żurki, kotlety i te pe. Oczywiście do tego dwa zimniutkie
radlery i jakoś się doprowadziłem do stanu używalności. No, to teraz już będzie git, myślałem sobie naiwnie. Wyjście z knajpy dało mi w twarz gorącem, ale wykończyło mnie kilometrowe podejście asfaltem do bacówki Pod Honem. Aż musiałem tam zalec na chwilę nad horrendalnie drogą lemoniadą.
Nie umiem czytać mapy. No nie umiem, mimo dziesiątek lat doświadczenia. Bo to co mnie czekało od bacówki było dla mnie zaskoczeniem. Samo podejście na Hon - "W przytłaczającym, obezwładniającym upale itd" - to męczarnia a dalej mnóstwo niezidentyfikowanych kulminacji, coraz wyższych. Część posiada swoje nazwy ale między nimi jest pełno no-name: Osina, Berest, Sasów. I wreszcie Wołosań. Wołosań, ty gnoju. Skisłem i to jest jedyna fota z tego odcinka. Smuteczek.
A jeszcze po drodze
Wysoki Dział. Tu coś wielkiego brązowopłowego wylazło z krzaczorów i musiałem robić hałas. A jeszcze
Jaworne. Po dotarciu na
Przełęcz Żebrak /816/ jestem wypompowany. O dojściu do Duszatyna nie ma co marzyć, ale przecież mam stąd rzut moherem do bazy namiotowej. Rzut okazał się dłuższy, lecz na końcu zakrętów i schodzenia leży sobie
Baza Rabe. Od chwili przyjścia wiedziałem, że będzie fajnie. Szybko złapałem kontakt z ludźmi. Jedyny minus to konieczność zejścia po stromych schodach do strumyka, ale jakoś się udało. Wieczorem nie miałem zbyt wielu sił na długie siedzenie przy ognisku, ale coś tam chwilę pobyłem i było fajnie.
Dzień 3. 30km +830m
Wstałem wcześnie. Rozpalamy ognisko bazowe. Piękny moment. Jeden z piękniejszych na trasie.
Po szybkim śniadanku wychodzę i wracam do grzbietu. Następny przystanek -
Chryszczata /998/.
Po drodze świadkowie historii.
Na
Chryszczatej. Dawno tu byłem, oj dawno.
Zejście do
Jeziorek Duszatyńskich zajęło mi niewiele czasu. Ale wspomnienia wydusiły kilka łez.
Pole namiotowe w Duszatynie. Zarosło i mało tu namiotów a dużo aut. Nie mam na to siły.
Most kolejki i bród na Osławie:
Zaczyna się paskudny odcinek asfaltem do Prełuk. Po drodze jednakże piękne widoki na
Przełom Osławy.
Niemalże usmażony docieram do tego miejsca w
Prełukach i przekraczam most:
W tym momencie zakończyłem przejście przez pierwsze pasmo, cudowne
Bieszczady, chociaż nieco zbyt "uturystycznione" na tę chwilę jak mi się zdaje.
