sobota, 30 kwietnia 2011

Zlate Hory z Franiem

Hruby Jesenik - Pasmo Orlika i Zlatohorska Vrchovina

2011, kwiecień


Korzystając ze zwolnionych obrotów naszej gospodarki pomiędzy świętami kościelnymi a państwowymi udało mi się wygospodarować dwa dni i przeznaczyć je na zmęczenie organizmu. 
W ramach poszukiwania celu wycieczek bliższych, w odróżnieniu od tych dalszych, myśl moja biegła gdzieś w okolice Jesionika. Szczęśliwie udało mi się dogadać z Frankiem z Namysłowa i umówiliśmy się na wspólny wypad. Do spotkania doszło w punkcie "0" czyli na dworcu pkp w Brzegu, dokąd dotarłem nocnym tlk jakoś po czwartej, koszmarnie niewyspany przez gadatliwość współpasażerów (wysłuchałem trzygodzinnego wykładu z cyklu "W domu i w zagrodzie"). 
Franek czekał już punktualnie ze swoim wozem bojowym i ruszyliśmy w stronę granicy.
Po drodze, w Głuchołazach zrobiliśmy sobie burzę mózgów co do ostatecznego celu, bo pomysły były szeroko rozsiane od Rychlebskich po Jesioniki. 
Wybraliśmy - oczywiście słusznie - jako początek trasy Zlate Hory
Autko zostało w samym centrum tej małej miejscowości i ruszyliśmy na najwyższy szczyt Zlatohorskiej Vrchoviny zagradzający nam drogę w głąb Jesioników: Prziczny vrch, czyli hmm...Poprzeczną Górę. 
Początkowo ścieżka biegła wspólnie z drogą krzyżową.
Po drodze widoki na czeskie stoki Biskupiej Kopy 







Masyw Pricznego vrchu jest dosyć spory więc trochę trwało zanim dotarliśmy najpierw na grzbiet zwany Hreben 


  

a potem na właściwy wierzchołek (975m). 
Tu nadeszła pora na śniadanko 



Zeszliśmy niebieskim do doliny w Hornim Udoli, po drodze mijając ruiny górniczej kapliczki Św. Marty 


Priczny vrch z drugiej strony 

Ponieważ we wsi nie znaleźliśmy nic czynnego, a mieliśmy setną ochotę na czeskie pivo i mnóstwo czasu, uderzyliśmy dalej w stronę Rejvizu. Rejviz to ponoć najwyżej położona wieś na Śląsku (750m n.p.m.)
Trochę czasu spędziliśmy przy czesnoczkovej w słynnej knajpie z krzesłami ,które mają oparcia rzeźbione w kształty bywalców: 


A resztę moniaków roztrwoniliśmy przy piwku... 






Tak pokrzepieni podążyliśmy do rezerwatu Wielkie Jeziorko Mchowe.
(Info dla porządnych : wstęp do rezerwatu jest płatny 20,- CZK, ale i tak nie mieliśmy już koron, więc weszliśmy na pewniaka, "służbowo" :-)) 

Następnie wróciliśmy do żółtego szlaku, którym obeszliśmy bagna od wschodu i dotarliśmy do żródełka Bublavy

Jest to taka duża kałuża :), w której co chwilę unoszą się bąbelki z dna sygnalizujące wypływ wody. 
Dalej po pewnym czasie wróciliśmy na wysokość Pricznego dochodząc na Kazatelny , zaczęły się pojawiać przebicia w stronę Orlika: 




Tym samym szlakiem szliśmy jeszcze jakiś czas (do dziewiętnastej) dość uciążliwie pod górkę dochodząc do miejsca zwanego Kristovo louczeni na wysokości około 1050 m. Stoi tam nieduża wiatka, w której się schroniliśmy przed przetaczającą się po okolicy burzą. 
Tam kolacyjka i spanko. 


Następny dzień powitał nas piękną pogodą i obietnicą widoków, jeśli wejdziemy gdzieś wyżej. Poranny posiłek przy jednym z licznych strumyczków : 





Zaczęliśmy poszukiwania drogi na Orlik, ponieważ szlaki są poprowadzone raczej z myślą o rowerzystach bądź bieżkarzach i nie ma szlaku na szczyt. Tu uwaga dla wybierających się w ten rejon: większość ścieżek zaznaczonych na mapach albo nie istnieje, albo ma inny przebieg. 
W końcu trochę klucząc po zboczu dotarliśmy na szczyt Orlika (1203m n.p.m.) 
Spod szczytu ukazały się piękne, choć nieco zamglone widoki w stronę Keprnika i Seraka 


  

oraz w stronę Pradziada 


Kiedy patrzyłem na rozciągającą się panoramę, przypomniało mi się zeszłoroczne włóczenie się po tychże rejonach z menelem :) Spora część naszej trasy ciągnęła się teraz przede mną od lewa do prawa. 
Wobec niemożności zorientowania się w przebiegu różnych przecinek i duktów podjęliśmy decyzję podążania po ścieżce rowerowej aż do zielonego szlaku i trochę nudnym odcinkiem dotarliśmy w końcu do Zameckiego vrchu (933). Stoi tam ruina zamku średniowiecznego Koberstejn.


Zamek jest usytuowany na skalnej wychodni w kształcie cypla. 
Dzięki temu pojawia się piękny widok na północną stronę z Przicznym Vrchem w roli głównej. 




Zejście ze szczytu w stronę Horni Udoli jest dość strome jak te górki. 
Następnie wróciliśmy na szczyt Przicznego vrchu oglądając po drodze pozostałości prastarych kopalni, zapadliska po wyrobiskach (ponoć złoto wydobywano tu już w czasach celtyckich a największy samorodek miał wagę 1,7 kg! - info z tablic) . 
Górniczą ścieżką dydaktyczną obeszliśmy stoki góry od północy . Po drodze do Zlatych Hor zaliczyliśmy jeszcze jedne ruiny - zamku Edelstejn. Nie opodal spod szczyciku biegnie narciarska zjeżdżalnia obsługiwana przez spory wyciąg - nie chciałbym tu trafić w sezonie zimowym. 
W Zlatych Horach dałem się jeszcze namówić Frankowi na zakup kofoli. Skończyło się na przelewaniu napoju do porządnej, polskiej butelki z mocnego plastiku..:) bo w oryginalnej zrobił się maleńki otworek , przez który prysznicowała kofola, a sprzedawczyni nie chciała mi jej wymienić. 
Podsumowując: udany wyjazd w dobrym towarzystwie podstawą zadowolenia Michuna :) 


Trasa bardziej odległościowa niż wysokościowa - ok. 30+20 km, chociaż podejścia po kilkaset metrów też były. Lasy świerkowe gospodarcze, trochę monotonne, jak stwierdziliśmy. Za to pustka i brak turystów, oprócz okolic rezerwatu Mchowe Jeziorka.

niedziela, 17 kwietnia 2011

Michun leży na Babie(j)

Beskid Żywiecki + Beskid Makowski


2011, kwiecień





Wyrypka zapowiadała się trzyosobowa, wielopokoleniowa i międzymiastowa, niestety , na chęciach się skończyło i musiałem poganiać samemu.

PKP stawiają przed nami coraz większe wyzwania i ułożenie sensownej trasy robi się coraz bardziej ekwilibrystyczne. Musiałem zatem zacząć w Jordanowie dopiero po 10 rano w sobotę i stamtąd dojść do podnóża najbliższej góry, jaką jest Cupel (887) w paśmie Policy. Jordanów sprawia wrażenie wielkiego tartaku, oto na co idą nasze polskie majestetyczne świerki:

na prozaiczne europalety...

Przez lesiste i bezleśne pagórki wokół Grani (561) przedostałem się do Bystrej Podhalańskiej, sennej miejscowości o sympatycznym wyglądzie, zlokalizowałem sklep a w nim lodówkę z piwem...Tu mała anegdota: pytam Panią Sprzedawczynię, czy można pić na ławeczce przed sklepem, czy ktoś się czepia? Pani mówi, że nie wolno, bo może ktoś zobaczyć z szosy. No to pytam: A gdzie nie widać pijącego? Na to Pani konspiracyjnym szeptem, rozglądając się na boki : - ZA SKLEPEM...

A oto piesek, który dotrzymał mi towarzystwa "z tyłu sklepu". Ale to nie był piesek na patrolu 😉


Szybkim krokiem, bo szło już na południe, uderzyłem czerwonym na Cupel. Po drodze na polance stoi drwalówka, zagospodarowana lecz otwarta.
Myślę, że w zimie może awaryjnie posłużyć, chociaż może ktoś tam przebywać, nie wiem, czy w zimie prowadzi się wyrąb.

W podskokach wylazłem na Cupel, widoczki mocno ograniczone, nic to, idę dalej. 


Grzbiet wznosi się i opada kolejnymi przełęczami i kulminacjami jak to Naroże (939) , Soska (1063), Urwanica (1174)...
Za kolejnym garbem wyłania się Okrąglica:


Zaczyna się odcinek mocno błotnisty , co mimo napiętej uwagi kończy się obryzganiem :


Wiatka gdzieś przed Urwanicą - z rogami , może letniaczek Satana?


Na Okrąglicy (1239) zaczynają się pierwsze płaty śniegu. Do schronu na Krupowej dochodzę około piętnastej . Wrzątek płatny, piwo płatne, miejsce na ławeczce - bezpłatne. Mitrężę w schronie godzinkę podsłuchując różnych schroniskowych turystów rozważania o menu, czy lepszy żurek, czy pierogi itp :-)

Wyruszam około szesnastej na Policę (1369), zmrożonego śniegu robi się coraz więcej , trochę przeszkadzają też powalone śniegiem świerki. Odcinek do Śmietanowej (1298) cały w śniegu, ale idzie się w zasadzie po wierzchu.
Trochę już zmęczony dochodzę sobie do Krowiarek gdzie zakładam wieczorny obóz ,



przy krupniczku staram się rozwiązać dylemat: czy spać we wiacie, czy podejść jeszcze kapkę?
Z rozliczenia czasów na mapie wychodzi mi, że mogę nie zdążyć jutro na zaplanowany pociąg, jeśli nie zrobię jeszcze z godzinki. Poza tym przecież mam ze sobą namiot, który chciałem wypróbować. Po kolacji podchodzę jeszcze tyle ile potrzeba, uwalam się gdzieś pod krzaczorami tuż przed Sokolicą. Niestety, zmrożona ziemia nie pozwalała wbić szpilek a tunelik nie chciał stać nienapięty więc zwalił mi się na głowę :) No to cóż, spałem w takiej jakby płachcie biwakowej, czyli owinięty membranką :)

Spałem to zresztą dużo powiedziane , bo jeszcze okazało się, że po ciemku uwaliłem się na jakieś korzenie i wykroty. No a już krótko przed czwartą obudziły mnie rozmowy pierwszych amatorów wschodu słońca na Babiej, bo leżałem nieopodal ścieżki.



No to cóż było robić, w końcu leniwie się zwlokłem, zarzuciłem garba i ruszyłem dalej pod górę. Po drodze parę oślizgłych miejsc, ale ogólnie raczki by się nie przydały. Najbardziej śliskie i tak były zmrożone kamienie, na których bym prawie wywinął orła.
Na szczycie sępię wodę na herbacinę, bo moja mi się kończy, a przede mną jeszcze wiele km.




No i w końcu nadchodzi ten moment astronomicznego orgazmu, na który czeka gromadka widzów:


Robi się jasno i pięknie. Niestety, do pełni szczęścia brakuje widoku na Tatry.
Było miło, ale trzeba ruszać dalej tym grzbietem. 





Na przełęczy Brona rozdziewam się z zimowego ubranka. Dalej szlak wiedzie po zgrudziałym śniegu na Małą Babią. Klimaty lekko inwersyjne, póki trwa poranek.


Do przełęczy 
Jałowieckiej cały czas leży jeszcze śnieg, inkrustowany gałązkami, igłami, szyszkami, więc mało poślizgowy.



Nowa zacna wiata, zaiste warta naszej uwagi, z miejscem na ognisko, "pięknarzecz".


Tuż przed Mędralową odbijam zielonym w prawo - kierunek: Pasmo Jałowieckie.



Ze stoków Magurki widok na stronę północną - kolejne wierzchołki do podejścia:


Sucha Góra (1060) i po prawej najwyższy tutaj Jałowiec (1111).
Na przełęczy Klekociny coraz więcej zabudowy, nic dziwnego, bo widoki stamtąd i z okolicznych stoków piękne.


Wyłażę na Suchą Górę Czerniawę a następnie na Jałowiec, który wcale nie wygląda jałowo, a raczej zanosi się na obfite połowy jagód.




Na szczycie wiata , miejsce na ognisko ,krzyż - dla każdego coś miłego :)


Po zejściu z Jałowca w okolice Opacznego zaczyna się cudny , spacerowy wręcz odcinek , wymarzony na rodzinne wycieczki, być może coś pomyślę w takim kierunku.


Robię sobie krótką przerwę na barszczyk, bo widzę już, że zdążę na pkp w cuglach i podziwiam widoki na cały masyw i pasma, które przeszedłem. Miastowi budują sobie tutaj domki, które podchodzą już do samego grzbietu.


Robię kilka kolejnych krótkich podejść i zejść na kolejne kulminacje grzbietu: Kolędówkę, Solniska i Kiczorę (905) aż dochodzę do regularnej zabudowy przysiółka Zawoi-Przysłop wzdłuż grzbietowej drogi asfaltowej.
Jest około czternastej i robi się jakby upalnie jak na kwietniowe standardy. Na szczęście po drodze jest sklepik a pani przynosi z zaplecza chłodnawe piwko.
Ostatnie półtorej godziny do Suchej Beskidzkiej wiedzie mało ciekawym odcinkiem szlaku przez las , a może już byłem niewrażliwy na bodźce estetyczne, bo nogi dawały już trochę w kość - w przenośni i dosłownie. Zaczęło mnie boleć jak nigdy wcześniej biodro.

Kiedy zobaczyłem pod sobą Suchą, odetchnąłem z ulgą.



Ostatni akord to wspaniała pizza z miejscowej pizzerii (nieopodal dworca), z mnóstwem kaparów i sera, dobrze przyprawiona, a wszystko to za 12 zyla (!). Byłem szczerze zadziwiony jak i uradowany:



To tyle miłego.