Na Małym Szlaku Beskidzkim - przez trzy rzeki cz.1

 Beskid Mały+Beskid Makowski

2025, czerwiec

Jakoś tak bez planowania i przygotowania wypadło mi, żeby zrobić MSB. Akurat mogłem wygospodarować cztery dni cięgiem więc rozpisałem sobie szlak na te wzmiankowane cztery dni. 

Jak zwykle najgorszą częścią przygody są dojazdy. Wybyłem nad ranem z Poznania i około ósmej byłem w Katowicach- Ligocie. Tutaj długie czekanie na pociąg do BB...obserwowałem poranne życie.

Wreszcie napakowanym pociągiem dotarłem do dworca BB i dalej autobusem miejskim na start:

Straconka

i zaczynam! Gorąco już było w pełni, niestety to już około wpół do jedenastej... Najpierw żmudne podejście na grzbiet i potem do Gaików /816/.

Na szczęście po drodze można iść cudną drogą

Nie rozpieszczają tu  widoki no ale coś tam widać od czasu do czasu

Ten etap trasy zakończyłem kawką w schronisku na Hrobaczej Łące.

Następnie czekało mnie długie ale łatwe zejście do doliny Soły. Zrobiło się upalnie...

Przekroczyłem oto Sołę, a będą jeszcze kolejne rzeki na trasie.

Może niezbyt długie realnie ale dla mnie było wykańczające podejście na Górę Żar w tym żarze.

Miałem tu poważny kryzys 

kiedy uświadomiłem sobie, ile jeszcze mam do przejścia.

No cóż, odwiedziłem knajpkę na szczycie, żeby nabrać nieco mocy. Moc przyszła w postaci kwaśnicy. Zrobiłem tu zły błąd nie zabierając dodatkowej wody. Dalej po drodze woda była tylko w takiej postaci

Trasa to się wznosiła, to opadała. Z każdym kilometrem jakiś procent sił wypływał ze mnie bezpowrotnie. Gdy dotarłem do "Resortu Kocierz" z przyjemnością siadłem na chwilę na ławce. Zostałem miło obsłużony lecz ceny w tym przybytku są po prostu horrendalne - za zwykłą wodę 0,7 l zapłaciłem 17 zł. Najwyższa cena na całej trasie, bijąca na głowę nawet lotniskowe. Trudno zrozumieć, dlaczego w tym miejscu jest aż tak niemiłosiernie drogo. 

Zostawmy te żale i idźmy dalej, na Potrójną /883/. Rozważałem nocleg w tym miejscu - jednak musi sobie poczekać na inny moment. Załapałem się na zachodzik

Dalej już brak zdjęć, no bo szedłem po ciemku. W zapadających ciemnościach przeszedłem przez skałki Zwaliska a następnie mozolnie długaśny odcinek z finałowym podejściem na Leskowiec /922/. Na przełęczy przed samym schroniskiem jeszcze na dokładkę prawie bym się zgubił. Wreszcie dotarłem pod zamknięte drzwi schroniska, trochę pukania i zostałem wpuszczony, jeszcze zdążyłem dostać kupić wodę do picia i poszedłem pod wspaniały cudowny prysznic. Pierwszy dzień trasy zawsze wiąże się z wyprodukowaniem tyle soli, że można by ją skrobać ze mnie i zapełnić średniej wielkości solniczkę. 
Sen nadszedł błyskawicznie.

Dzień drugi-piątek.

Po śniadaniu schroniskowym przeciągnąłem się z dwa razy i już byłem na trasie.

Początek to dość długie zejście do Krzeszowa, urozmaicone czasem polankami

W Krzeszowie zrobiłem przerwę na lody i napoje, mimo wczesnej pory już było bardzo ciepło...

Potem szedłem równolegle wzdłuż mojej poprzedniej trasy w tej miejscowości (zielonym szlakiem) aż zaczęło się podejście na grzbiet Kozich Skał. Nie mam nic dobrego do powiedzenia o tym podejściu a kończy się wręcz uskokiem, tu padłem i ziajałem:

Na szczęście dalej grzbiet jest raczej łagodny i przechodzi przez piękną Przełęcz Carhel /670/

aby następnie przez kulminację Żmijowej, mniej lub bardziej opadając, doprowadzić do kolejnej na trasie wielkiej, walnej doliny rzecznej, mianowicie Skawy.

Przechodząc przez ten most opuściłem Beskid Mały aby zagłębić się w ostępy Beskidu Makowskiego (czyli Średniego). W Zembrzycach byłem chyba w najgorętszym momencie dnia, marząc o zimnym napoju i sutym posiłku. To pierwsze marzenie spełniłem w pierwszym napotkanym sklepiku racząc się zimniutką pepsi.  To drugie marzenie...cóż, pominąłem z wyższością jakąś budkę z zapiekankami, licząc na normalne porządne jedzenie w Niwce, tak chwalonej przez wędrowców. Przeszedłem raźno przez Paleczkę (dopływ Skawy)... 

a tu okazało się, że jestem niestety za wcześnie. Trzeba było później ruszyć albo wolniej iść!  

Zrobiłem sobie popas na poboczu drogi, pochłaniając miśki żelki. Jak na złość, po drugiej stronie drogi, pani przyjechała do przybytku Niwki i zaczęła ruchy w interesie. Ale już mi się nie chciało cofać, zaczynać zamówienie itd. Polazłem dalej drogą na grzbiet Starowidza /534/, niemalże cała droga jest tu i ówdzie zabudowana, aż na samą górę 

Widoki rozciągają się na Jezioro Mucharskie

Dalej podejście na masyw Chełma /603/ największego tutaj zawodnika. 

Wędrówka tutaj nie pozostawia jakichś wielkich śladów w pamięci oprócz ogólnego poczucia przemierzania pustkowi. Wzmaga to uczucie niemalże całkowity brak szlakowskazów, tabliczek itp

tu się zadumałem

tu leżałem

tu siedziałem

tu patrzyłem w dal, chyba pasmo Koskowej Góry?

W jakimś momencie zszedłem do Palczy przekraczając szosę, wydawało mi się, że zbliżam się do końca etapu, ale nie. Długie przejście dolinką kończy się w...Końcówce :-)

A tu jeszcze Babica Zachodnia /633/ a jeszcze przecież podejście na Kliniec /717/ i na Babicę /727/ wymęczyły mnie dokumentnie. Gdy niemal miałem stracić nadzieję, doszedłem na polankę z kapliczką i stojącą nieopodal wiatką.

Tutaj na półce zrobiłem sobie legowisko. Najprzyjemniejsza część czyli wieczerza trwała krótko, bo po zjedzeniu co tam miałem śpik mnie ogarnął.

Po zaskakująco chłodnej nocy przejdziemy do dnia trzeciego.  

Znów na szybko

 Góry Kamienne

2025, maj

 W sobotę przed wieczorem usiadłem przed kompem i spojrzałem w prognozę yr.no. A tam widoczne jak na dłoni "pomarańczka" na niedzielę. No to dalejże na bliblobla patrzeć, czy ktoś nie jedzie z Pyrlandii. 

No i jechał, na zawody rowerowe w Głuszycy, fajowy koleżka Piotr. Zabrał mnie na pokład i już o dziewiątej wysiadałem koło boisk w tej miejscowości. Nie mieszkając, ruszyłem jak najdalej, żeby mnie ten wyścig nie pochłonął. Złota Woda:

Ostoja i Raróg:
Na początek chciałem dotrzeć do kamieniołomu Kamyki, tym razem żeby zbadać nową udostępnioną ścieżkę o hucznej nazwie Jastrzębia Perć. No i szybko  dotarłem do podnóży. A potem na skraj polskiego fiordu. Jadł mi z ręki.

Kolejny punkt widokowy jest kilkadziesiąt metrów powyżej. Cała Jastrzębia Perć to tylko oczyszczone schody techniczne dawnego kamieniołomu + kilka dodanych stopni oraz kilka łańcuszków barierkowych. Do tego jakaś tabliczka informacyjna. 

Ścieżka znakowana zawraca tu i podąża w dół, lecz ja musiałem szukać dróżek w górę masywu Raroga /750/. Gdzieś tutaj skierowałem kroki w mylną stronę, co skończyło się obsuwą na ruchomych kamieniach w jakimś dawnym wyrobisku. 

Potem już łatwo dotarłem do granicy mijając Raroga. W lesie dużo wycinek i rozjeżdżone ciężkim sprzętem, nawet słupkom na granicy nie darowali:

Dalszy odcinek robiłem wspólnie z Mhu w zimie, w trudnych warunkach, więc obecna wycieczka jest jak spacer. Na prawo Waligóra, Klin i Turzyna

Po przejściu kilku szczytów pokazuje się Ruprechticky Špičák 

Ostatnie poważne podejście - i jest szczyt, skierowałem się jeszcze na wieżę widokową na lewo

Ruprechtický Špičák /880/ widok na Góry Suche

Czas uciekał a ja wciąż byłem daleko od celu. Po zjedzeniu kanapki poleciałem dalej, obchodząc Waligórę czarnym szlakiem z prawej strony. Tu już było dużo ludzi (pewnie z parkingu przy Andrzejówce).

W schronisku rzuciłem się na barszcz, popiłem doppio i już za chwilę byłem w drodze.

Na żółtym szlaku, w pobliżu Turzyny

Przejście przez Jeleniec /901/ znów wymagało zwarcia pośladów i wykrzesania sił na podejściu

Skałki w okolicach Rogowca /870/

Gdzieś tutaj spotkałem pogubionych uczestników rowerowego wyścigu, który już chyba dobiegł końca. Z kolei z dołu podchodziły jakieś grupy, uczestnicy rajdu (?) turystycznego. Nie zwracałem na to wszystko uwagi, tylko schodziłem do doliny Rybnej. 

Z doliny niestety znów musiałem się udać pod górę (trzeba było zaryzykować i znaleźć wlot tunelu kolejowego!)

Przełęcz pod Wawrzyniakiem to ostatni przystanek przed stacją

No i już ją widać, stacyjka Jedlina-Zdrój.

Okazało się, ze tak przyspieszyłem na ostatnich kilometrach, że musiałem czekać na pociąg ponad pół godziny, a miałem być na styk.

Dodatkową atrakcją był przejazd malowniczą trasą przez góry:

Fajna traska, teraz marzę o jakimś dłuższym trekkingu jeśli praca pozwoli...