Beskid Niski
2022, sierpień
Po przekroczeniu Osławy znalazłem się w Beskidzie Niskim, najdłuższym beskidzkim paśmie. Nijak to nie wpłynęło pozytywnie na moje zmęczenie. Właściwie to było tylko gorzej - podejście rozpaloną szosą ponad Prełuki a dalej przez parny las. Zejście do Komańczy powitałem niczym dar losu. Oto 1/5 trasy za mną, śmiać się czy płakać? Postawiłem na śmiech :-)
W Komańczy zaczynał się akurat jakiś wyścig rowerowy ale nie kolidowało to z moim planem: radler na pragnienie, kicha na jutro i jakiś obiad. Udało się to zrobić: pierwsze i drugie w Delikatesach Centrum a trzecie w Leśnej Willi. Pamiętam jak dziś, zjadłem gulasz (ale sporo kaszy zostało).Wyjście na pierwsze stoki Be-eNu po obiedzie nie jest lekkie, ale szybko się rozkręciłem. Takie to widoczki w tym Beskidzie. Niby nic a cieszy.
Z przeciwka zaczynają mnie mijać ludzie z jakimiś znaczkami. Jakiś rajd. Jak się potem dowiedziałem, był to rajd...Dwóch Kardynałów. Nie wiem "o co loto", ale grzecznie się witam ze wszystkimi.
Wahalowski Wierch, rozległy połogi a w zasadzie to łąka ale ta wysokość, mmm: 666.
Ekipę rajdową mijam i mijam, są wszędzie na przestrzeni wielu kilometrów.
Beskid Niski ma ten swój klimat, nie da się ukryć.
W rajdzie brało udział grubo ponad sto osób, minięcie ich trwało co najmniej półtorej godziny a mi już szczęka się wyrywała z zawiasów od powtarzania "dzień dobry" i "cześć". Wreszcie w samotności przeszedłem grzbiet Kamienia z ciekawymi wychodniami skalnymi.
I tak późnym popołudniem dotarłem do Przybyszowa. Beskid Niski, nie da się ukryć.
W Chacie czekało już kilka a konkretnie cztery osób na gospodynię Olę, która była chwilowo z mężem na zakupach. Rozłożyłem się na leżaku z herbatką i dałem wytchnąć obolałym stopom.
Dzień 4. 35km +1125m (dane wg mapy.cz)
Śniadanie wystawne zamówiłem sobie do łóżka... no nie, tak nie było. Zjedliśmy pyszne wspólne śniadanie na tarasiku koło Chaty. Ja już wyszykowany do drogi zaraz po posiłku pożegnałem się z pozostałymi towarzyszami wędrówki i szparko ruszyłem na pierwsze podejście. Na szczęście tym razem jeszcze nie w upale.
Odwróciwszy się na ścieżce można podziwiać najpierw sylwetę Połońskiego Wierchu a następnie wyłaniające się zza niego zalesione grzbiety, gdzieś tam na ostatnim planie są jeszcze Bieszczady..
Teraz następuje bardzo długi i lekko nudny odcinek przebiegający w głównej mierze lasem. Jedyne punkty łamiące monotonię to wiatka z grillem położona w połowie drogi oraz nieduży szczyt Skibce /775/. A potem dość ostro i niespodzianie wychodzi się na pięknie położoną drogę przez pastwiska, łąki.
No i jeszcze 4 kilometry a ja mam już dość.
Na szczęście wszystko się kiedyś kończy i dotarłem do Bazy w Wisłoczku. Poszedłem spłukać trud drogi pod słynnym wodospadzikiem.
Wychodzę na piękne łąki nad nieistniejącą Wołtuszową skąd widać Rymanów i jakieś pagórki Pogórza, chyba Strzyżowskiego.
Ja odpadłem do łóżeczka w miłym pokoiku :-)
Dzień 5. 29km +950m (dane wg mapy.cz)
Otrzymałem od Gospodyni trzy jajka, które zostały moim śniadaniem. Niedużo ale mi obecnie dużo nie potrzeba.
Na początek dnia nie uwolnię się od cholernego asfaltu, do centrum Lubatowej i jeszcze kawał dalej...
A tu potwora już widać
Cergowa /716/mmm-mmm
Górka naprzeciwko rozkopana przez ciężki sprzęt to Kielanowska.
Po zejściu do szosy krajowej nr 19 przekraczam rzeczkę Jasiołkę i wchodzę tym samym w zachodnią część Beskidu Niskiego. Niedługie, choć miejscami strome podejście doprowadza mnie do Pustelni św. Jana.
Chciałem w tym miejscu zrobić dłuższy popas, ale przegoniła mnie jakaś hałaśliwa wycieczka.
Znów przejście przez las, mijają kolejne kwadranse składające się w godziny. Kocham te nasze lasy, będące ostoją wilgoci i cienia, jakby takie , nie wiem, "wietnamskie" trochę.. Nie byłem w Wietnamie, ale tak mi się z filmów kojarzy :-) A może nie, bo Predator przecież dzieje się w Ameryce Południowej a też mi tutaj znajomo przychodzi ;-)
Chyrowa
Cerkiew w Chyrowej, obecnie skradziona.
Stary cmentarz z wieloma greckokatolickimi nagrobkami, na drugim planie stoki Dani.
Dawny PTSM obecnie Pod Hyrową jakoś ominąłem dołem. Tam koza zjadła mapę Eli, zaraza :-D
Ale, nie oparłem się pokusie. Wylądowałem U Schabińskiej. No i co można zjeść pod taka nazwą? Schaboszczaka z kością, that's obvious. Było pysznie i obficie. Chyba największy mój obiad na całej trasie GSB. Obombany wychodzę z powrotem na szlak. Podejście na Danię nie przypomina naszej walki w latach dziewięćdziesiątych. Wtedy znalezienie jakiegokolwiek oznaczenia graniczyło z cudem, oczywiście gubiliśmy się co chwilę. Szlak był totalnie zaniedbany i nieprzedeptany. Obecnie oprócz mnóstwa znaczków jest przecież wyraźna ścieżka.
Co teraz? Znów dziesięć kilometrów lasem, to taka tradycja. Nie ma o czym właściwie gadać, to tylko moje myśli.
Gdzieś tam pod koniec tego odcinka. Wierchowina albo Łysa Góra, nie kojarzę faktów.
Zostało mi nadspodziewanie dużo czasu, który przeputałem beztrosko przy sklepie popijając...napoje.
I jeszcze trochę w Chono Tu. Dwa kawałki pizzy zostawiłem sobie na śniadanie.
Dzień 6. 40km +1370m (dane wg mapy.cz)
Dzień zaczyna się bardzo wcześnie od przekroczenia Wisłoki. W tym ceglanym domu spało się.
Aż do podejścia na Kolanin /706/ nie było nic ciekawego. Za to samo podejście...Boskie.
Potem znów mniej ciekawy fragment trasy aż do podejścia na dłuugi grzbiet Magury Wątkowskiej.
Piękna dolina, w której położone są Zdynia i Konieczna.
Na Rotundzie /771/
Baza namiotowa w Regietowie. Doszedłem tutaj tak dosyć na ostatnich nogach. Zejście na tę stronę z Rotundy jest wybitnie paskudne. Zostałem przyjęty nieco oficjalnie, chyba przyczyną były moje piętrowe przekleństwa słyszalne na ścieżce zejściowej ;-)
I mój skromny namiocik
Jednak spanie w namiocie na macie to nie to samo, co nawet byle jakie wyrko.
Dzień 7. 30,5km +1190m (dane wg mapy.cz)
Wcześnie wyszedłem na szlak, większość bazy jeszcze spała. Na początek fajne podejście na Kozie Żebro, szybko, bez zbędnego przeciągania sprawy robi się wysokość...
To kolejne miejsce na trasie, gdzie mam niemalże łzy w oczach. Ostatnio tutaj byłem z żoną w 1993 roku. Sporo takich miejsc było w Beskidzie Niskim, w których odezwały się wspomnienia.
No nic, trzeba schodzić do Hańczowej. Fotogeniczny mostek na Ropie.
Droga na Ropki, z tyłu charakterystyczny grzbiet Wnyski,
widoczny też na tym zdjęciu z 1994 roku:
Wygląda na to, że zbliżyłem się mocno do połowy GSB
Dla odmiany przejście przez las do Izb było nieco nudnawe.
Zrobił się tego dnia znowu upał, więc zalegam na kilkanaście minut nad potoczkiem.
PS w tak zwanym międzyczasie zorientowałem się, że w "nowej" regionalizacji (z roku 2018) dosyć mocno okrojono Beskid Niski od północy przesuwając niejako w to miejsce Pogórze Bukowskie. W ten sposób Puławy, Wisłoczek, Rymanów-Zdrój, Iwonicz-Zdrój aż po Lubatową znalazły się na Pogórzu Bukowskim :-) Nie będę jednak wprowadzał zmian w tytule. "Nowa" regionalizacja jest raczej niszowa a tradycyjnie, gdyby zapytać mieszkańca Iwonicza-Zdroju, gdzie mieszka, oparłby, że w Beskidzie Niskim i taką również informacje podaje choćby Wikipedia. Podobne ciekawostki znajdą się również w innych wpisach.
