2020, lipiec
Rok 2020 nie rozpieszcza nas jak dotąd. Dobrze zatem, że pojawiła się możliwość skorzystania z ciekawej oferty i detaszować się do Czarnego Potoku koło Krynicy-Zdrój.
Nie mam w tym roku woli i weny by dużo się rozpisywać, więc ograniczę się do wyliczenia miejsc, które odwiedziliśmy z krótkim komentarzem.
Pierwszy dzień, przyjazdowy, poświęciliśmy tylko na krótki spacer w głąb dolinki, za to w poniedziałek była już wycieczka pełną gębą.
Na pierwszym podejściu na Przełęcz Krzyżową dostałem zadyszki, brak formy uwidocznił się znacząco.Z przełęczy poszliśmy na Górę Krzyżową /812/. Rozciąga się stąd przyzwoity widok na wschód.
Zejście w stronę Krynicy niebieskim i żółtym szlakiem przebiega nieco inaczej, niż na mapach. W każdym razie po przejściu w rejonie poczty zaczęliśmy podejście na stoki Góry Parkowej, po drodze zahaczając o atrakcje Parku Zdrojowego, a to np Staw Łabędzi.
We wtorek postanowiłem zrobić trasę okrążającą w pewien sposób Dolinę Czarnego Potoku. Zaczynamy znów od wejścia na Przełęcz Krzyżową ale tym razem skręcamy w lewo, na grzbiet doprowadzający na Drabiakówkę /892/.
Po drodze wybudowano kolejną jarmarczną atrakcję, wieżę widokową ze ścieżką tzw w koronach drzew. Takie tematy to nie dla mnie niestety, zwłaszcza, że bardzo podobne widoki są po drodze albo z Góry Krzyżowej, zarówno w stronę Jaworzyny jak i w stronę Lackowej.
Coś tam zamotali ze szlakiem zielonym robiąc infrastrukturę narciarską - szlakowskaz leżał "ćpnięty w krzaczory" a dalszego ciągu zielonego nie mogłem znaleźć za zbiornikiem retencyjnym, więc zeszliśmy po prostu widoczną ścieżką.
W schronisku spędziliśmy przydługą chwilę, bo jedno danie nie chciało wyjść z kuchni.
Zmykamy na dół dla odmiany szlakiem rowerowym mijając rezerwat "Żebracze". Zastanawiam się, czy odludna tutejsza ścieżka dydaktyczna nie byłaby dobrym pomysłem na zimę.
W Szczawniku ledwo zdążyłem dogonić i przytrzymać autobus, który zaraz nas powiózł do Krynicy.
Czwartek zaczęliśmy od przerzucenia się do Powroźnika. Wychodzimy na mało chodzony szlak niebieski. Wreszcie pustki na szlaku.
Dojechaliśmy do Łabowca, stąd ruszyliśmy w głąb doliny. Wycieczka miała dużo przyrodniczych akcentów.
W przepisowym czasie przez zbocza Kobylarki wyszliśmy na Halę Łabowską.
Nie daję odetchnąć i idziemy dalej, na Wierch nad Kamieniem /1084/.
Ale to jeszcze nie koniec! Muszę zobaczyć wychodnię skalną zwaną Czarci Kamień bądź Czarcia Skała. Znajdujemy to miejsce po ok ćwierćkilometrowym odejściu.
Widoki z wierzchołka skały nad urwiskiem są naprawdę warte nadrobienia drogi.
Panorama z tego miejsca sięga 180 stopni i rozciąga się od Sałaszy w Beskidzie Wyspowym na wschodzie, przez pogórza za Nowym Sączem, przez zachodni jęzor Beskidu Niskiego z pasmem Margonie - Kozie Żebro aż po Lackową i Busov na wschodzie.
Teraz możemy wracać! Zahaczyliśmy jeszcze o schronisko na jakiś drobny kęs i łyk.
Zejście tą samą drogą w dolinie mogłoby się dłużyć, ale wciąż spotykaliśmy coś nowego.
Tu np złapana in flagranti para żerdzianek (szewc lub krawiec, nie wiem dokładnie).
W sobotę mieliśmy zrobić dzień wypoczynkowy, bo zapowiadano burze, grad itd itp. Wymyśliłem, że pojedziemy do Tylicza i w miarę możności zrobimy krótszą bądź średnią wycieczkę. Na początek wychodzimy z okolic zdroju Tyliczanki. Beskidzkoniskie klimaty wciąż zachwycają...
Ponieważ pogoda nie psuła się nadal, poszliśmy do granicy. Zawracamy?
Doszliśmy do zgodnego wniosku - idziemy dalej. Kierunek skrzyżowanie szlaków. Trochę BN-błota po drodze.
Po krótkim ostrym podejściu wychodzimy na Dzielec /793/.
Zeszliśmy z powrotem znów stokami Łanu, po drodze piękne rozległe łąki.
Coś tam się wyłaniać zaczyna...
No i oto para nierozłączna, Lackowa i Busov...Może by do nich wpaść w odwiedziny?
Coś tam na południu się zbierały, zbierały chmury...I się oczywiście nie uzbierały. Alerty i prognozy najwyraźniej to dupochrony dla decydentów po ubiegłorocznej burzy pod Giewontem, żałosne robienie debili ze społeczeństwa.
Zakończyliśmy lodami w Tyliczu a także sporym łykiem Tyliczanki ze zdroju, super miejscówka na przyszłość (jeśli jakaś nadejdzie).
Wracając zahaczyliśmy jeszcze o byłą cerkiew w Powroźniku. Czad! Okazuje się, że to najstarsza cerkiew w naszych Karpatach. Myślałem, że to ta w Kwiatoniu, którą odwiedziłem (temat mnie nigdy nie interesił jakoś).
Zakrystia była najwcześniejszą częścią z 1600 roku, do której potem dokulano resztę.
A ta "reszta" to większość cerkwi z co najmniej 1604, która została później połączona z dawną kaplicą w jedną całość. Niezwykły przykład architektury efemerycznej i mobilnej zarazem.
Niedziela to dzień absolutnie leniwy. Pojechaliśmy odświeżyć wspomnienia z dawnych lat w Wysowej-Zdroju. Obejrzeliśmy stare kąty, zerknęliśmy na miejsce po dawnej bazie namiotowej rzeszowskiego SKPB, gdzie spędziliśmy fajny czas. Obeszliśmy źródełka mineralne, niestety część dawniej dostępnych była nieczynna.
W poniedziałek nie ma "przebacz", system znów nadaje bzdurne ostrzeżenia. Jedziemy na Slovensko. Podejście z Gaboltova, jakoś inaczej to pamiętałem...
Wszyscy dali radę, nie ma takiej góry, żeby się nie dało wejść.
Odbijamy autkiem na Bardejovske Kupele. Miejsce jak z lat 70-tych. Ale skrzyżowane z kapitalizmem. Parking na monetki. Totalny spokój w porównaniu z naszymi kurortami. Jestem w kropce, jak to określić.
Centralny Hotel Astoria
Wtorek.
Będzie dziś wycieczka solo. Zostawiam autko w dolinie Mochnaczki i ruszam na szlak. Mimo zapowiadanych 30 stopni jest rześko, chłodno.
Potem kilometry za kilometrami przez Czerteż itd classics
Nadeszła kolej na najbardziej zajebiaszcze podejście w Beskidzie Niskim...
No i po tych mękach i trudach jest:
Gotuję wodę, mała zupka z linii smakowitych wchodzi..Obmyślam zejście na drugą stronę. Okazuje się strzałem w "10". Najpierw przebitka ze stoków Lackowej na północ - czyli Biała Skała.
Potem, już po wyjściu na cudowne manowce - cały grzbiet:
Lackowa zostaje z tyłu.
W końcu wychodzę na coś jakby betonkę. No niestety, jest jednak pod górę, niedużo, ale jest. W tym słońcu popołudniowym...
Doszedłem, zszedłem itd itp.
Zejście do Bielicznej i wydaje się, jakby to już był koniec wycieczki...No jednak nie.
Słońce pali, pić się chce a trzeba iść dalej.
Za parę kroków Izby. No a ta pięknota ciągle nie chce się odkleić.
Lezę tą drogą kilometr za kilometrem, słońce w pysk, okropność. I ciągle ta Lackowa za plecami, uff...
Zachodzik z naszego hotelu widoczny:
A ostatni dzień przebąblowaliśmy w Krynicy-Zdrój.
Tyle Beskidów, forma i morale nieco wzrosły ;-)
