Góry Izerskie
2022, kwiecień
Powrót w góry nastąpił znów szybko. Tym razem w wersji rodzinno-świątecznej. Jak zwykle jednak postarałem się, aby wyjazd miał również, hmm, "program turystyczny" :-)
Pierwsza trasa to miła pętla w okolicach Świeradowa-Zdrój. Zielony szlak biegnie tu wprost po...deptaku, a można wyjść bezpośrednio z niego i znaleźć się nagle w lesie. Piękne miasteczko!
Ze stoków Zajęcznika mimo mgieł można obserwować Sępią Górę i głęboką Dolinę Kwisy.
Po minięciu wieży oraz wiaty wyszliśmy w lesie na niewyraźny szczyt Zajęcznik /595/ a z niego na Świeradówkę /605/. Jak dotąd było zimno i wilgotno, ładna mi Wielka Sobota, kwiecień, nie ma co!
Zeszliśmy do Czerniawy-Zdroju, i oto po drodze mignęło - i już zostało z nami słońce.
Wieża na Czerniawskiej Kopie / 775/ oferuje niezapomniany widok na Stóg Izerski i Smreka i jeszcze przy takim chmurowym zamieszaniu:
Zajęcznik, Świeradówka i Sępia Góra:
Chmury znikają i widać dokładniej obu kolegów:
Zeszliśmy szlakiem po drugiej stronie góry i przez Czerniawę dostaliśmy się wyżej do Sekretów Piwowara, knajpy znanej mi już wcześniej ze zlotu zimowego naszych sierotek po n.p.m. Ograniczyłem się tym razem do kwaśnicy (sudeckiej) 😁. Nieco zabawne jest to przenoszenie nazewnictwa z Podhala i z Beskidów w Sudety, ale ok, niech im będzie, nie wadzi mi to jakoś szczególnie.
Niby pozostał nam tylko powrót przez przełęcz do Świeradowa, ale od czego jest zły przewodnik? Odbiliśmy na lewo na Młynicę /653/ i tam wylazłem na drugą wieżę. Podsłuchując ludzi, okazało się, że widoczna naprzeciwko wieża nad Świeradowem-Zdrój jest droga. No nie da się ukryć. A tu nawet lunety są za free. Sprawdziłem obie.
Na drugi dzień miało być jeszcze ładniej. Pomysły były różne, również zahaczające o Czechy. Świeradów jednak jest cudowny pod tym względem, że nie trzeba wsiadać do auta, szlaki biegną tuż pod twoją kwaterą. Wyszliśmy zatem - na czerwony tzw. Główny Szlak Sudecki, kierunek Stóg. Ponad 600 metrów podejścia, jest moc. Wow, jak górsko :-)
Po kilku bólach wyszliśmy w okolice szczytu
Ostatni wysiłek i... stajemy w tłumie wycieczkowiczów, którzy wjechali tutaj kolejką. Nie ma co narzekać, robię fotki i idziemy jeszcze na sam szczyt, żeby chociaż luknąć na czeską stronę. Wycieczkowicze mają na nogach a to tenisówki, a to adidaski, a widziałem również jakby chodaki w rodzaju krocksów...
Nie mnie to oceniać a dopóki nie trzeba wzywać GOPRu, no to chyba ok ;-) Tyle, że z rozbawieniem można obserwować, jak gwiazdy tańczą na lodzie.
Na szczycie trzeba uważać. Z masztu telekomunikacji leciały girlandy lodowych płatów, tylko wiatr wiedział, dokąd je poniesie. Ale często zmierzały w stronę szlaku. Niby małe odłamki, ale miały sporą prędkość. Jeden trafił mnie.
Zwykłe zjawiska fizyczne zmian stanu skupienia potrafią przybrać nieoczekiwany i malowniczy wyraz:
Schronisko niestety było nawalone jak ruska walizka, trzeba było skorzystać z zapasów niesionych w plecakach.
I już, schodzimy, drogą z zielonym szlaczkiem "tą razą". Dwie atrakcje Świeradowa na jednym zdjęciu - gondolówka i Ścieżka w Chmurach (chociaż skoro anglojęzyczna nazwa brzmi "Sky Walk" to powinno czy nie być raczej "Podniebny Chodnik" XD).
