Żółte i Zielone Pogórze drogami pożarowymi

 Pogórze Kaczawskie

2021, maj

Dziwne pomysły snują się po głowach na wiosnę. Na przykład takie, żeby stracić znowu trochę czasu gdzieś w górkach, na pagórkach, w lesie, na polach...Jakoś nikt za bardzo nie mógł, więc stwierdziłem, że pojadę sam gdzieś blisko, w piąteczek po pracy, fajny biwaczek  a potem zrobię sobie w sobotę trasę. Blisko to mam np w Góry Kaczawskie, ale ostatnio wracając z Karkonoszy przejeżdżałem szosą przez PK Chełmy, Siedmicę i migały mi tam jakieś tajemne szlakowskazy. Sprawdziłem na mapie, dokąd one mogły kierować i gdzie tam jeszcze nie byłem - byłem tylko na Szlaku Wygasłych Wulkanów. Na Szlak Brzeżny (znakowany czerwono) jesteśmy od dwóch lat (!) umówieni z Davem i menelem, więc zostawiam go na szczęśliwe spotkanie. No chyba, że minie kolejny rok bezproduktywnie to chyba z bólem serca przejdę się tak czy siak. W każdym razie wymyśliłem, że zobaczę sobie południowozachodnią część i odwiedzę na przykład nową (w miarę) wieżę widokową.

Tymczasem okazało się, ze koledzy z Wrocka zwietrzyli moje plany i nagle okazało się, że jednak - dziwnym trafem - mogą jechać, ale nie w piąteczek lecz od rana w sobotę i niedzielę. No ok, czego się nie robi dla kumpli. Na dodatek Radeczek zmodyfikował mi trasę!

Na krawędź sudeckiego uskoku brzeżnego wjechaliśmy z Jawora na Myślinów i już za chwilę parkowaliśmy - ale nie w Muchowie, lecz na pobliskim leśnym parkingu na szlaku zielonym. Stąd wróciliśmy do Muchowa, dalej przez wieś kawałek szosą do odbicia Walońskiego Szlaku Rowerowego. W ogóle już teraz można stwierdzić, że tereny są świetne dla rowerzystów, których zresztą spotkaliśmy po drodze. Drogi pożarowe wysypane tłuczniem są nieco uciążliwe dla piechura (obiłem sobie piętę :-D), dla cyklisty zaś są idealne, urozmaicone i wygodne do jazdy.

Pierwszy postój

Blick na najwyższą część Gór Kaczawskich: Baraniec, Skopiec i Maślak, pomiędzy nimi Przełęcz Komarnicka:

Niepostrzeżenie przeszliśmy do Rzeszowa, pardon, Rzeszówka. Stąd kolejnym dojazdem pożarowym poszliśmy w kierunku szlaku żółtego czyli Wygasłych Wulkanów.

Po wyjściu na pola nad Gozdnem otworzył się widok na nasz cel:

Wieża na Zawodnej:

W Gozdnie przywrócono obelisk upamiętniający lokalne ofiary Wielkiej Wojny, są wśród nich nazwiska von Zeydlitzów.

My podejmujemy wysiłek jedynego bodaj podejścia tego dnia i po kwadransie jesteśmy na szczycie Zawodnej /446/. Wspinamy się na wieżę. Chociaż pogoda tego dnia była dynamiczna, na wieży mieliśmy akurat dobrą widoczność.

Pola z żytkiem...

Na każdą stronę patrzymy z zadziwieniem, to nareszcie wieża na skalę naszych możliwości! My tą wieżą otwieramy oczy niedowiarkom! 

To jest super w Polsce, szachownica pól jak w jakiejś gigantycznej grze w Żółto i Zielono, niebieskie niebo, białe chmury, wiatr w twarz!

(fot. Zły)

Za Górami Kaczawskimi są Karkonosze. Nie zmieniło się to od dość dawna.

Na północy widzimy wyróżniające się Grodziec i Wilkołak, na zachodzie oczywiście Ostrzyca Proboszczowicka.

Po nasyceniu się tymi widokami - naprawdę, ta wieża ma sens! - zeszliśmy do jej podnóża, żeby w sposób kulturalny spożyć wspólny posiłek. A do kulturalnego posiłku należało nam się Barbeitos.

Po powrocie do szlaku żółtego obieramy na rozdrożu kierunek bardziej na południe. Z lasu wyszliśmy na bardzo piękny odcinek wiodący wśród pól, kojarzył nam się...Beskidem Niskim. Chyba musiałbym  tam powrócić w tym roku, przywrócić nieco zachwianą  na korzyść Sudetów równowagę w ostatnim czasie.

Coś tam na zachodzie dzieje się dziwnego

Coś jak droga z Izb...

Przez Rzeszów, pardon, Rzeszówek, przechodzimy na pastwiska wokół Dworskiej Góry -

i za nią, na ambonie, kiedy raczyliśmy się specjałem w płynie, dogoniła nas tamta burza. Moi towarzysze mają chyba coś nie tak z instynktem samozachowawczym, ponieważ uznali ten moment za idealny do robienia samojebek na drabince. 

W tym rejonie nie obyło się bez zmoczenia kurtek i butów (deszczówką, zaręczam).

Przez leśne ścieżki koło Jedliniaka wyszliśmy na szosę poszukując odbicia na interesującą nas... drogę pożarową. No bo jak, bez tego nie ma wycieczki. Po drodze jednak przeszliśmy przez Kamiennik:

Przez ten detour nasza trasa się wydłużyła. Droga pożarowa nr 6 na dodatek meandrowała po lesie i zajęło nam sporo czasu dotarcie do punktu programu pod tytułem: gnomon. Punkt 51N/16E. Zawsze w takich miejscach czuję się jak fetyszysta...geograficzny. Przecież to tylko umowne miejsce, no ale jednak jest jakoś dziwnie.

 Przechodzimy do drogi pożarowej nr 7 i czarnego szlaku. 

Potem jeszcze nieco wysiłku żeby dostać się do szlaku zielonego i wrócimy na postój. Byłem już bardzo głodny, więc robię żarełko bez zwłoki:

(fot. Zły)

Ale potem też nosiłem drwa na opał, żeby było ciepło w niektóre części ciała..,wiem, żenujace jest to zdjęcie. Ale prawdziwe.

(fot. Zły)

Noc była nasza, każdy przejeżdżający pojazd był komentowany i pozdrawiany a furorę zrobił kolo na skuterku jadący boczną zabłoconą leśną odnogą.

Nie ma co dłużej czekać, trzeba przywołać moce:

Namiot Radka okazał się bezpieczną ostoją i padłem w śpiwór nie wiem dokładnie, kiedy.

Rano przebudzenie było chłodne i rześkie. Po ogarnięciu śniadania i całego bajzlu przejechaliśmy raptem kilkaset metrów do innego miejsca z wiatami. Stąd pójdziemy na niedzielną krótką przebieżkę.

Naszym celem jest minipasemko Muchowskich Wzgórz. Na początek wychodzimy obok bazaltowej wychodni skalnej na wieżę z XIX wieku.

Tego nam mało, więc poszliśmy na Mszanę /465/. Ale i to nie jest dla nas w pełni satysfakcjonujący punkt, skoro dalej na wschód jest najwyższe wzniesienie tego grzbieciku. Nikłą ścieżką a potem bez niej przeszliśmy na Muchowskie Wzgórza /475/. Po drodze mijamy tajemnicze słupki ponumerowane rzymskimi cyframi:

Szczyt z jednej strony jest podcięty urwiskiem w postaci bazaltowej wychodni: 

Zeszliśmy następnie do skraju lasu i wróciliśmy do miejsca postoju.

Został nam po drodze ostatni punkt programu, mianowicie wizyta u Lucyfera w przedpokoju:

(fot.Zły)

Sudety widziane z Czartowskiej Skały /462/, jest to świetny punkt widokowy podobnie jak wczorajsza wieża: 

"To idzie tutaj do tego dinksa a tu się patrzy jak tam wylata ptaszek..."

Związek Bojowników o Zło i Frustrację

Pogoda wyraźnie zmieniała się na gorsze, więc nie było nam żal wracać. Czasem trzeba się oddać takiemu klimatowi "pomiędzy", jaki oferują pogórza a to Kaczawskie jest bardzo przyjemne.