Karkonoskie niebo

Karkonosze


2019, marzec



Nadeszło okienko pogodowe, dojazd z bi.la-bo.la do Szklarskiej Poręby znalazł się wygodny, czego chcieć więcej, żeby złapać jeszcze raz w tym sezonie zimę za fraki?
Ale...może jakoś złamać monotonię karkonoskich wycieczek grzbietowych? 
Tutaj przyszły mi na myśl zachodnie kresy Karkonoszy. To miejsce, gdzie stykają się Góry Izerskie i Karkonosze - Jakuszyce z położoną nieopodal Przełęczą Szklarską. Zawsze tylko szybko przebiegane w tę albo w drugą stronę aby w pośpiechu udać się w "prawdziwe" góry. 
Tym razem postanowiłem poświęcić temu rejonowi więcej czasu a nawet nocleg. 
Z sympatycznymi młodymi ludźmi dojechałem sprawnie do Szklarskiej, niestety dalej nie mogli czy nie chcieli mnie podrzucić. Byłem zdany na swoje siły, ale najpierw należał mi się obiad. Tuż za mostkiem jest bistro Fokus. Wnętrze lokalu może nie powala wystrojem, ale przyjazny gospodarz oraz pyszne dania (żurek+schaboszczak) przeważają znacząco na plus. Po tej rozpuście, bo jeszcze poszło czeskie pivo Konrad, mogłem ruszać.
Poszedłem w rejon Kruczych Skał aby kilka razy bez przekonania machnąć na stopa. Jest tam zatoczka autobusowa, ale usytuowana niefortunnie tuż za zakrętem, więc nie spodziewałem się cudu. Nikt mnie nie zabrał przez kilka machnięć... i trudno, poszedłem pieszo przez Osiedle Huty. Dalej wzdłuż linii kolejowej, którą swego czasu jechałem. Biegnącym tą drogą szlakiem rowerowym (a w zimie biegówkowym) nigdy nie szedłem. 
Zaraz za stacyjką zaczyna się śnieg. I zostaje ze mną na cały wyjazd, a o to przecież chodziło.

Nie jest to szczególnie wymagający odcinek...nie jest też niestety widokowy. Ot kilka kilometrów to nieco pod górkę, to po płaskim.
Tyyyle śniegu nadal leży i poleży jeszcze:

No i tak doszedłem w końcu do Jakuszyc. Nie był to jakiś maraton, ale przyznam, że się rozgrzałem. Jeszcze przecież czekało mnie pozaszlakowe chodzenie w miejsce, gdzie nigdy nie byłem i nie znałem dojścia, więc musiałem się szybko zwijać. 
Za główną szosą zacząłem szukać możliwości przebicia się na szczyt Kocierza. Niby przeszedłem tego dnia tylko ok. 9 km, ale ostatnie 600 metrów było najgorsze. Początkowo szło się wygodnie, ale po chwili odbiłem w ścieżkę wznoszącą stromo do góry, zasypaną rozmiękłym śniegiem i leżącymi licznie drzewami. Wpadając co chwilę w głąb zasp mozolnie wydostałem się na Kocierz /929/ zwieńczony malowniczymi skałkami. 
Zapadał już całkiem zmrok, Łysy mi przyświecał, pozostało tylko rozbić namiot i zalec.

Ranek odkrył przede mną piękną lokalizację tej miejscówki. Rozbiłem się przecież na pięterku.

Wstałem całkiem jak nie ja - przed świtem, licząc na twardszy śnieg o tej porze. 
Tylko wierzchnie warstwy były lekko zmrożone, temperatura w nocy nie spadła poniżej -3 stopni.

A jak tylko wzeszło słońce, zrobiło się pięknie. 

Wierzchołek Kocierza jest ładnym zgrupowaniem skał i punktem widokowym zarówno na Góry Izerskie z widoczną naprzeciwko Wysoką Kopą, Izerskimi Garbami i kopalnią Stanisław, jak i na zachodni skraj Karkonoszy z Mrtvym vrchem i Mumlavską horą.

Kocierz był przez długi, długi czas szczytem granicznym między państwami, które istniały na tych ziemiach. Mam na myśli np Austrię i Prusy, bo już w tych czasach biegła tędy granica. Na skałach można odnaleźć stare wykute znaki graniczne, więcej o tym temacie na tym blogu: https://sciezkawbok.wordpress.com/2014/06/25/kocierz/
A od 1958 roku granicę odsunięto na południe. W czasie mojej wizyty wszystko było oczywiście pod śniegiem. 
Tutaj mała uwaga: w zimie radzę bardzo uważać myszkując między skałami, można niespodziewanie znaleźć się dużo niżej; mi szczęście sprzyjało i nic się nie stało. Skały od południa absorbują ciepło i powstają wytopione czeluście, w które można wpaść.

Po lekkim śniadaniu musiałem zejść po własnych śladach z powrotem do szlaku zielonego biegnącego w tym miejscu szosą i obok leśniczówki odbić do doliny Kamiennej. To za mojej pamięci już trzeci wariant tego szlaku. Szedłem nim już po drugiej stronie Babińca, potem po południowej stronie Kamiennej omijając Owcze Skały. 
Podłoże jest twarde i dobrze się idzie a w raczkach jeszcze lepiej.

Na grzbiet biegnący w kierunku Babiniec - Przedział trzeba od szosy podejść jakieś 200 metrów. Poszło mi to całkiem sprawnie i zasiadłem do zasłużonego drugiego śniadania. Owcze Skały /1041/:

Już od tego miejsca pojawia się ładny widok na Szrenicę, który będzie się robił coraz ładniejszy.

Niestety, zaczyna się tu także moja mordęga, ponieważ śnieg jest tutaj plastyczny, mało nośny i nie chodziło tędy wielu ludzi. Na tym odcinku rakiety przydałyby się jak nic. Co i rusz wpadam po łydki albo kolana, a nawet bez wpadania idzie się jak nie przymierzając po plaży.
Hala Szrenicka i szczyt przybliżają się bardzo powoli.

Zatem ja przybliżam je sobie samemu:

Najgorzej robi się w lesie, tam gdzie ścieżka przecina źródliska Kamieńczyka. Gdybym tak mógł sięgnąć do chaty po rakiety...

Te męczarnie i przekleństwa kończą się wraz z dotarciem na skraj Hali Szrenickiej.
Kończy się również samotna wędrówka na ten dzień. Jestem tu wcześnie, ale narciarzy jest już wielu na stoku. Pieszych na razie pojedyncze osoby. Nie zatrzymałem się w tutejszym schronisku lecz na popas wybrałem to na szczycie Szrenicy /1361/. 
W schronisku jeszcze bez problemu znalazłem miejsce w bufecie (ale kiedy wychodziłem by l już nadkomplet). Zasiadłem nad wiktuałami przyniesionymi na własnych plecach oraz z piwem, którego hmm... nie przyniosłem, tyle co z bufetu. Należy pochwalić kuchnię, wrzątek wbrew obecnym trendom otrzymałem za free.
Odpoczynek przywrócił mi ździebko sił. Zaczynam typową grzbietówkę, na tym szlaku i o tej porze przybywa turystów. Polacy przeważnie pieszo, spacerowicze, zaś plecakowcy jak ja są widziani w ilości homeopatycznej. Czesi przeważnie na bieżkach, często-gęsto ubrani w oczojebne sportowe ciuszki. Ale nie uznawajmy tego za regułę :-)

Widoczki na czeską stronę powalają:

Mijam Łabski Szczyt, no a po dojściu na Śnieżne Kotły aż oczy można wypatrzeć.

Czego się nie zrobi dla dobrej foci...może jeszcze ze trzy kroczki ;-)

Na Wielki Szyszak /1509/ walą pielgrzymki na biegówkach, a ja sobie spokojnie i na luzie idę trawersikiem.

 Otwiera się widok na dalszą część pasma łącznie ze Śnieżunią.

Trawers Szyszaka przywołuje wiele wspomnień, walczyłem na tym zimowym szlaku już tyle razy we wietrze, zadymce, mgle, mżawce...
Zaczynam powoli myśleć, co będę dziś robić dalej? 
Jednak zanim doszedłem do Przełęczy pod Śmielcem, wpadłem na genialny w swej prostocie pomysł. Przecież nigdzie się nie śpieszę. Zamiast kontynuować wędrówkę znanym szlakiem grzbietowym, skręcam za nieco zatartymi śladami rakiet w prawo w dół. 

Obchodząc łukiem niebezpieczną o tej porze roku Martinovą jamę doszedłem pozaszlakowo do miejsca, gdzie modrá turistická značka niemalże już dociera do Martinovki. To czeskie schronisko położone na wysokości 1288 m npm szczyci się jedną z najstarszych historii w Karkonoszach. Pierwsza bouda w tym miejscu stanęła już w 1642 roku! U nas to czasy Władysława IV Wazy. 
W tym historycznym miejscu zalegam na dłużej, ściągam wilgotne buty i skarpety, wskakuję w laczki, zamawiam pivo Krakonoš i nakládaný hermelín...

No to jeszcze tmavy, prosim vas... 
Uuuaaa...
Łłaaaa...
Pojadłem, posiedziałem, poziewałem. Czas ruszać dalej. Na koniec tych przyjemnych leniwych chwil, pożegnanie z Martinovą boudą.

Ta pora roku, kiedy jest śnieg, oferuje zimowy trawers stoków Czeskich Kamieni. Stwierdziłem, że przejdę się tym odcinkiem, skoro jest udostępniony.  Idzie się tu jednak źle ze względu na rozmiękły, nienośny śnieg, zapadam się co chwila. Również napotkani Czesi komentują : špatná cesta...

Śniegowa "ścieżka" skraca jednak nieco dystans potrzebny na przedostanie się do punktu widokowego, jaki tworzą skałki na szczycie Ptačí kámen /1310/. Miejsce daje ekstra wgląd w dookólną część Karkonoszy.
Świetnie prezentuje się stąd na przykład masywna sylweta Wielkiego Szyszaka:

 W drugą stronę zdaje się Luční hora (1555 m):

Jeszcze półtora kilometra takich atrakcji i staję na rozstaju szlaków koło odbudowywanej obecnie Petrovki. Trzeba przyznać, że udało się przywrócić świetność tego budynku, pięknie wyglądają ściany w drewnie.

Słońce opada ku górom. Przychodzi dla mnie czas decyzji. Szukać miejsca na namiot, na przykład na Wiaternej czy Suchej Górze? Jestem trochę zbyt zmęczony na błądzenie w nieznanym terenie a za kilkadziesiąt minut zacznie się zmierzchać. Dymać do Odrodzenia? Oklepane, ale cóż zrobić...Myśli moje biegną w stronę Chatki AKT, o której wiem, że znajduje się gdzieś w pobliżu. Po krótkim szukaniu w necie znajduję numer i dzwonię do chatara z pytaniem, jak dzisiaj wygląda "obłożenie" chatki. Nie chciałbym się gnieździć na siłę w ciasnocie ani trafić na jakąś huczną imprezę, tylko po prostu spędzić fajny wieczór i iść w kimę w nowym miejscu. Blady oznajmia, że chatka jest dziś wieczór wolna. W takim razie schodzę do chatki!
Niepostrzeżenie słońce zaszło za górę i zrobiło się chłodniej. Na szczęście sprawnie  schodzę w dolinkę potoku. Wiem, gdzie trzeba skręcić ze szlaku w niewyraźną ścieżkę w las, ale okazuje się, że nie będę sam szukał drogi - spotykam Budynia i Żaczka podążających na turach również do chatki. Idziemy zatem razem. W chatce przebywa już Grześ, witam się i wbijam do środka. Nareszcie można odpocząć, ściągnąć buciory i się ogarnąć. To był długi dzień ale było warto - karkonoskie niebo dało mi dziś uchylić swego rąbka. A słońce przysmażyło mnie jak na lodowcu. 
Siedzimy przy nienatarczywych dźwiękach gitary przy wspólnym stole i pogadujemy nieśpiesznie o tym i owym. 

Do chatki przyszedł również sam chatar, i wprowadził więcej energii i pozytywnego zamieszania w nasz wieczór. Ale był to jak się okazało początek. Kiedy po jakimś czasie już ziewający i mocno zmęczony chciałem udać się na poddasze, zjawiły się niezapowiedziane jeszcze cztery osoby. Byli bardzo spragnieni zabawy i płynów ;-) No trudno, liczyłem się z takim obrotem spraw. Tyle, że nie miałem ze sobą żadnego napoju na wkupne a nie chciałem używać metody "na krzywy ryj", więc zrezygnowałem z dalszego ciągu imprezy i zalogowałem się na materacach na strychu. Po sprawdzeniu prognozy pogody na niedzielę okazało się, że nie ma co liczyć na widoczność, więc nastawiłem budzik na wczesną porę aby zdążyć na połączenia powrotne. 
Noc minęła mi nieco niespokojnie, to budziły mnie dźwięki imprezy, to fizjologia dawała znać o sobie, to znowu było mi za ciepło.

Wcześnie rano spotkałem się w izbie z Grzesiem na śniadaniu. Przełknąłem kawałek chleba, popiłem kubkiem herby i po rozliczeniu się za pobyt byłem gotów do opuszczenia gościnnych progów chatki.

Jak widać, tego dnia nie było żal opuszczać gór.
Schodzę inną ścieżką, stromą i biegnącą prosto na północ. Podłoże robi się tu mieszane i musiałem wzmóc czujność aby na koniec sobie czegoś nie zrobić- a to lód, a to miękki śnieg, a to błoto lub woda. Po ciemku byłoby tutaj niełatwo.

Śnieg skończył się na poprzecznej stokówce, którą poszedłem powracając aż do szlaku czarnego. Po drodze jeszcze malowniczy mostek jakby wyjęty z Hobbita:

Czarnym szlakiem opuściłem karkonoskie lasy 

wychodząc wprost na przystanek autobusu na ulicy Agnieszkowskiej. Dzięki kunsztowi kierowcy zdążyłem na wcześniejsze połączenie do Wrocławia i bylem w domu jeszcze za jasności. 
To była extra wycieczka, mi też się czasem należy piękna pogoda w górach :-D Niebieska płachta nad Karkonoszami dała mi po oczach i emocjach!

Urodziny w Karkonoszach

Grzbiet Karkonoszy

2016, grudzień


Wiedziony chęcią zasmakowania odrobiny śnieżnej zimy, której u mnie wciąż brak, pilnie śledziłem prognozy pogody. Wyżowe i mroźne okno pogodowe miało się otworzyć na piąteczek i sobotę. Był to wybitnie szczęśliwy zbieg okoliczności, ponieważ na dniach "Pan Menel" świętuje urodziny .
Wybrałem nocne połączenia autobusowe z przesiadką we Wrocku- zapaść dla organizmu, jeśli idzie o sen - i wcześnie rano dotarłem do Kowar. Było jeszcze ciemno, ale w miarę wędrowania wstawał piękny świt nad Karkonoszami.
Pierwszy postój zrobiłem w Budnikach w świetnie utrzymanej wiacie, którą mocno lubię. Naprzeciw mnie lis szukał śniadania:

W tym miejscu rozsądek podpowiedział, aby się przebrać w wyższy level ciuchów zimowych- i słusznie, jak się okazało. Dodatkowo wskakuję w raczki, aby ułatwić sobie podchodzenie.

Żółty szlak na Skalny Stół daje mocno popalić, jest to z Kowar ok. 800 m przewyższenia. Jakiś dowcipny znakarz chciał jak się zdaje podkreślić stromiznę i sporo znaków przybiera kształt strzałek, kierujących nas pod górę:
Po wyjściu na główny grzbiet widoki mnie oszałamiają, widzę dzisiejszy etap trasy:
Inwersja w swej cudowności:
Jelenka gości mnie piwkiem i zeleninową polievką, jest super! Mróz i wiatr szczypią w twarz, idzie się świetnie. Na Czarnym Grzbiecie:

Pojawia się jakby tęcza w odcinkach czyli słońce poboczne:

Morze chmur widziane ze Śnieżki

I oczywiście klasyczny widok na Jamy

Na Śnieżce jak to na Śnieżce: wiatr daje już solidnie w dekiel, rękawiczki, części odzieży i co mniejsze dzieci i psy latają swobodnie wypuszczone 😁
Próbka filmu z tego latania ze szczytu:

Schodzę do Domu Śląskiego, obserwując ekwilibrystyczne popisy ludzi w kozakach i tym podobnym obuwiu.

W schronisku kupuję sobie gulaszową z grzańcem. Smakowało. Mam dużo czasu więc postanawiam odwiedzić Luczni Boudę czyli po naszemu Chatę Łąkową (?)

Dają tu pivo Parohac z zabawnymi krążkami pod szklanice, które w parafialnej Polsce pewnie by nie przeszły:

oraz ohydną fazulovą (chyba po prostu podgrzana fasolka z puszki razem z tą wodą ze środka...) .

Śniegu jest jeszcze zbyt mało, aby iść zimowym wariantem (w stronę Małego Szyszaka) na rakietach, górą kosówki, ale już za dużo, aby przecierać samemu całą trasę i co gorsza lawirować przez kosodrzewinę. Niestety, potem i tak się w nią wpakowałem na fragmencie ścinajacym letni szlak do Słonecznika.

Jeszcze kilka widoczków z tego odcinka w czasie zachodu słońca





W Odrodzeniu zapuszczam korzenie, zmęczenie walczy z obowiązkami wobec ciała.
Odprawiam różne schroniskowe czynności i zasiadam przy rumie, czekam na szanownego jubilata.
Niestety, mój plan zachowania pionu i pewnego poziomu upadł z chwilą, kiedy kilkoro Czechów zaprosiło mnie do stolika... Na ciąg dalszy wieczoru spuszczę zasłonę milczenia, powiem tylko, że wszystkich przepiłem, doczekałem się menela, wręczyłem mu prezent i w chwilę potem upadłem na łóżko...

Sobota wita nas jeszcze piękniejszą pogodą , wstajemy jednak strasznie późno. Na śniadanie nie odmawiamy sobie po jajecznicy, woda z samowara do oporu, jest extra. Gdybyśmy wyszli z dziesięc minut wcześniej, nie doszłoby do spotkania na szlaku - oto z przeciwka idzie Rambi z kolegą Kamilem.
Robimy pamiątkowe fotki i idziemy dalej.

Gromadka wesołych czeskich bałwanów:

Śniegowi rowerzyści spotkani na szlaku

Tak się z nimi mijaliśmy w drodze do Szyszaka:

Obchodzimy go czeskim zimowym wariantem aby pozostać w słońcu, chociaż szlak jest tu mocno zaśnieżony i słabo przetarty.

(fot. menel)
Od Śnieżnych Kotłów jest coraz więcej polskich turystów z pobliskich schronisk. My wbijamy jeszcze na Szrenicę na bardzo dobry obiad. Ostatnie widoczki w stronę Jeszteda i Hvezdy

Co się działo dalej - nie pamiętam bo tak szybko biegliśmy na dół na pociąg w Szklarskiej Porębie, a jednak tylko raz się wywaliłem.

Aha, menel z prezentu zadowolony, czyli się wszystko udało.