2018, sierpień
W ramach tradycyjnych wypadów rodzinnych, tym razem wybraliśmy nieustająco piękny Beskid Sądecki. Na dodatek trafiliśmy wyjątkowo przyjemny hotel, Perłę Południa.
Nie znałem wcześniej tego obiektu, chociaż musiałem koło niego kiedyś przechodzić kilka lat temu schodząc w zimowym warunie z Przehyby do Rytra.
W dzień po męczącym (ze względu na temperaturę i korki) dojeździe wybraliśmy się na pierwszą wycieczkę żółtym szlakiem w kierunku Jaworzyny /947/. Szlak szybko staje dęba i idzie nam się słabo w tym gorącu!
Stromym zboczem mozolnie wychodzimy na stokówkę obiegającą szczyt.
Już łagodnie, przez Kornytową i Magorzycę docieramy na rozdroże licznych dróżek.
Z ulgą wróciliśmy "na pokoje".
Wieczorem poświęcam się relaksowi:
Pogoda bez zmian, albo i cieplej i duszniej, więc rankiem po śniadaniu kombinuję, jak tu uwzględnić postulaty ekipy rodzinnej i zrobić coś krótkiego. Wybór padł na położony z dala od głównego grzbietu, niewysoki szczyt Kicarza. Po podjechaniu do Piwnicznej-Zdrój udajemy się pod górkę ścieżkami dla bywalców uzdrowiska :-). Wciskam rodzince kit, że chodza tu kuracjusze o kulach, babcie z "balkonikami" itp. Moją wersję potwierdza pojawienie się wracającej z góry kolonii. W pełnym słońcu przemierzamy ostatni odcinek będący w zimie stokiem narciarskim.
Widoki z Kicarza /704/ na dolinę Popradu i wierzchołki po drugiej stronie wynagradzają nasz trud.
Droga prowadzi przez Przełęcz Vabec. Jest tu bardzo ładnie, ścieżka prowadzi przez łagodne pagórki na Ośli Wierch w stronę wschodnią i na Ciertaże w drugą stronę. Już sobie myślę o jakiejś trasie z plecakiem przez te szlaki...
Naszym celem będzie zwiedzenie perły tego regionu: położony na obronnym wzgórzu Hrad Ľubovňa.
Po wyjściu na wieżę - w oddali widać szczyty Čergova, znane mi z zeszłego roku:
Po słowackim lunchu i zakupach różnych płynów pozostał nam powrót do hotelowych pieleszy. Wieczór przyniósł wyczekiwaną burzę.
Dlatego kolejny dzień był nieco pochmurny i wilgoć wisiała wciąż w powietrzu. Zarządziłem nieubłaganie wycieczkę na Wdżary.
Cofamy się Doliną Roztoki niebieskim szlakiem do mostku, następnie w prawo pod górę po sliskim podłożu wydostajemy się na grzbiet, mijając po drodze ładne polany, Dobczowską, Klepiarkę i Wychody. Na niebie panowało zachmurzenie i nasłuchiwaliśmy odległych odgłosów burz.
Ale kiedy już myśleli, że wracamy tą samą drogą, kieruję ekipę w lewo na grzbiet. Nie ze mną te numery!
W lesie zaczyna się mnóstwo prawdziwków, mało kto tędy chodzi - dla miejscowych za daleko, dla turystów - za mało atrakcyjny szlak. Zielony szlak zmieniamy na żółty i wychodzimy na wierzchołek Kanarkówki /671/ i jej podszczytową polanę. Spędziliśmy tam chwilę patrząc na północ, na Kotlinę Sądecką.
A wieczorem znow relaksik przy Aperolu, nauczyli mnie znajomi na wyjeździe we Włoszech 😄:
Rano znów piękna upalna pogoda. Nie chce mi się daleko jeździć autem. Robimy sobie krótką wycieczkę do mniej znanej Doliny Małej Roztoki.
Jest tutaj kilka ładnych polan, ogólnie trasa jest urozmaicona mimo, że to tylko dolinka.
Jeszcze ze dwa kilometry i wyleźlibyśmy na Wielkiego Rogacza. Nic z tego, wracamy. Ale mam za to fotkę tego stworka:
Ostatni dzień pobytu przeznaczam na wycieczkę w kierunku grzbietu granicznego. To ponoć również fragment objęty nazwą Ľubovnianska vrchovina.
Po dojechaniu za Piwniczną w rejon narciarskiego ośrodka Sucha Dolina wychodzimy szosą do wyciągów. Stoi tu budynek opanowany przez uwijające się jaskółki.
Uff! Jak gorąco! Puff! Jak gorąco!
Proponuję mojej wypróbowanej ekipie rodzinnej zejście okrężną trasą przez Obidzę. Dzisiaj nikt nie protestuje, czyli chcą być dłużej w górach! Idziemy zatem na Przełęcz Gromadzką /938/.
Poniżej przełęczy jest znana knajpa, którą odwiedziłem w zeszłym roku - Bacówka na Obidzy.
Jej znakiem rozpoznawczym są elektroniczne "wywoływacze" do okienka po żarło 😃.
Stoły na zewnątrz oferują widok na dolinę potoku Czercz.
To była ostatnia wycieczka a kolejnego dnia rano już wracaliśmy do Pyrlandii.
Udał nam się ten wyjaździk!
