Szybko na Smreczka

 Jizerske hory

2025, marzec

Biała zimo, żegnaj! Czyżby? U nas w Pyrlandii dawno zielone trawy, ale cóż, my dzisiaj szukamy białej płaszczyzny!

Mihu kieruje, Mihu rządzi, jedziemy więc we trzech w Izerki. Na miejscu okazało się, że Norbert będzie tą razą robić wywiad w Świeradowie-Zdroju. Szczęśliwie pogranicznik przerzucił zainteresowanie na Bogu ducha winnego Czecha, który jechał tuż za nami. Zostaliśmy we dwójkę i idziemy śmiało pod górkę. He, he.

Sprawnie nam szło robienie wysokości i wkrótce stanęliśmy na dosyć zalesionej górce blisko granicy, Rapicka hora /708/

Na tym odcinku nie szło mi się dobrze, śnieg przypominał piasek na plaży, przez co każdy krok wyciskał ze mnie dodatkowy wysiłek

Mihu już daleko z przodu

Ja dostojnie dotarłem na szczyt, Smrk /1124/

Karkonoszki ładnie się prezentowały tego dnia, zresztą taki był właśnie powód, że dałem się łatwo namówić na tę jednodniową traskę - piękna pogoda.

Wdzialiśmy raczki na buty, aby strome zejście ze Smrka przebiegło bez problemów. Niebieskim szlakiem obeszliśmy dolinkę potoku Hajeny mijając kilkoro bieżkowiczów. Tak sobie szybkim tempem doszliśmy na kolejny punkt programu - punkt widokowy na skale Palicznik /944/.
Hejnice

Jizera wyłania się spoza Smedavskiej hory

Tutaj można było odsapnąć na słoneczku, przy łyku herby z termosu. 

Smědavská hora

Mihu był jakiś niewyraźny tego dnia, nic dziwnego, że po powrocie do Poznania się rozchorował

Oblodzone ubezpieczenia na skałce były trudniejsze do pokonania na zejściu

Dalej zeszliśmy dość oblodzoną ścieżką do dolinki potoku Hajeny.

Panowała tutaj zima, to zacienione miejsce opierało się ociepleniu i słońcu 

Po drodze wypadała nam teraz Bartlova bouda, spodziewałem się, że będzie tego dnia nieczynna. 

Liczyłem jednak na coś dobrego w Hubertce. Tymczasem zonk, ona również była nieczynna!

Z tego głodu przyspieszyliśmy kroku i ostatnie kilometry przebyliśmy bardzo szybko.

Nové Město pod Smrkem okazało się gościnne i odwiedziliśmy zarówno sklepy (pivo, serki) jak i knajpę - Restaurace Dělňák:

Po krótkim czasie odebrał nas Norbi i wracaliśmy wozikiem do Pyrlandii. 

Marszobieg na ostatnich kilometrach dał mi popalić następnego dnia a Mihu udał się...do lekarza.

No ale co tu gadać, warto było.

Babia, zima, zachód, wschód

 2025, luty

Beskid Żywiecki

Nie umiałem oprzeć się zaproszeniu i znalazłem się na tylnym siedzeniu.

Fiat Tipo w korku nie stoi i dojeżdżamy do Zawoi.

Co się ze mną dzieje?! Czy to jeszcze wpływ 67% Tatratea?!

 Nie, na pewno nie. To już za mną. 

Zacznijmy od parkingu. Zawoja Marki, dwunasta skoro świt. Wysiedliśmy z pojazdu i poszliśmy, cóż. Normalka.Daliśmy radę bez wyciągania raczków...

(fot. Mihu)

Do schroniska doszliśmy we dwóch z Mihem. Reszta ekipy zagubiła się gdzieś po drodze - naprawdę, mają talent!  

Wreszcie dotarli, gdy my w schronisku byliśmy już w trakcie lunchu. Decyzja - idziemy na zachód/

Mihu poszedł naokoło ale wszyscy spotkaliśmy się idealnie na szczycie Małej Babiej.

Mała Babia Góra /1517/ Łukasz, Daria, Mihu, Tomek i Michun.

Babcia

Cień rozpościera się szeroko

Zostaliśmy na zachodzik

Błyskawicznie zrobiło się zimno a wiatr wzmagał solidnie poczucie mrozu. Wziąłem moją średnią puchówkę i przydała się w 100% .

Wróciliśmy w sam raz na prelekcję o Islandii. Jako, że byliśmy w stanie wesołym, szybko nawiązaliśmy z prelegentem dialog ponad podziałami ;-) Między nami zaś doszło do pewnych sporów, które musiałem rozstrzygnąć na swoją korzyść:

Noc minęła szybko, może nawet za szybko ;-) Obudził mnie czyjś dzwonek, którego nikt nie wyłączał...Grała piękna melodyjka. I grała. I grała. A w mojej głowie toczyła się bitwa. Przecież przyjechałem tutaj, znosząc niewygody, właśnie na to wydarzenie kosmiczne - wschodzik na Babiej, tradycyjnie jak co parę lat. Muszę się podnieść! Potem Tomek zaczął się kręcić po pokoju - cicho hałasując :-) Udało mi się zmusić do ogarnięcia i wstać. Wyszliśmy z Mihem kilkanaście, może dwadzieścia minut po Tomku. Mihu dogonił kolegę, ja niestety zdychałem na podejściu z oczywistej przyczyny. W takim stanie Babia to jak czterotysięcznik.

(fot. Tomek)

Zdążyłem na taki ciut późny wschód. No ale radę dałem.

               

Organizm oburzony traktowaniem dawał mi się we znaki lecz w końcu doszliśmy do porozumienia. Niemałą rolę w tym odegrały godziny na zimnym, świeżym powietrzu. 

Po powrocie do schronu zjedliśmy śniadanko i czekaliśmy, czekaliśmy aż Daria i Łukasz będą w stanie używalności. Trwało to tyle, że poczułem się stałym elementem wyposażenia wnętrza.

A potem już bez historii - zeszliśmy do parkingu, znowu odczekaliśmy swoje :-)

i po południu bez żalu - ponieważ pogoda pogarszała się w oczach - wracaliśmy do Pyrlandii.

Na nieważnych ścieżkach.

 2025, styczeń

Karkonosze

Pojechaliśmy z K. na kilka dni, na ferie. Aby zapewnić sobie znakomitą oprawę i warunki, K. wybrała Pałac Pod Tęczą. 

Na wycieczki wybierałem nieważne ścieżki, takie, które zawsze omijałem pędząc do Szklarskiej albo Karpacza, te wzgórza na północ od głównego grzbietu Karkonoszy, których nazw nigdy nie pamiętałem. 

Na początek poszliśmy z Piechowic wzdłuż Kamiennej. Kamienna niestety obrzydliwie śmierdzi, jest to spowodowane prawdopodobnie nadmiarem ścieków z chorobliwie rozrastającej się Szklarskiej Poręby. 

Same Piechowice również nie grzeszą urodą - nijak nie można powiedzieć o tej miejscowości, że to kurort czy świetna podgórska baza wypadowa. Jest to zaniedbana mieścina bez wyraźnego centrum w postaci rynku czy choćby deptaka. Na podwórkach straszą budy sklecone z byle czego. Baza noclegowa to nasz hotel i kilka kwater. Z jedzeniem również był kłopot - są tylko dwie tradycyjne... pizzerie i kawiarnia w hucie szkła. Obrazu dopełniają dwa olbrzymie zakłady z gigantycznymi halami i jeden mniejszy - bo jego hala ma zaledwie poniżej trzystu metrów długości.

No nic, niebieskim szlakiem wyszliśmy poza zabudowania i poszliśmy jak nauka - w las.

Jednak na podejściu porzuciliśmy szlak na rzecz jednej ze starych leśnych dróg, która poprowadziła nas szybciej w górę

Niezwykłe wrażenie robią liczne skalne wychodnie 

Skierowaliśmy się w stronę opuszczonego kamieniołomu. Niby nic ale widok z tego miejsca był zaje..aszczy.

Nie widziałem takich Karków ani Izerskich z takiej perspektywy!

Zdjęcie mało oddaje widok, bo było chmurnie i mgliście.

Jeden ze "Złotych Widoków" /650/ w pobliżu Szklarskiej:

Wysoki Kamień i Czarna Góra:

Dalej wyszliśmy na Kociołki, niezwykłe miejsce z tajemniczymi formami w kształcie "kotłów" w skałach:

Różne są hipotezy na temat ich powstania, mnie jednak najbardziej ujęła wersja, jakoby kociołki zostały...wypierdziane w skałach przez kobiety noszące drwa z lasu XD

Mimo mżawki to był dobry moment na ujeżdżanie nieruchomej skały

Weszliśmy po drodze jeszcze na Drewniak /672/ położony nieopodal szlaku

Przez Michałowice szlakiem modrym wróciliśmy do miasteczka. Michałowice formalnie są częścią Piechowic, ale to zupełnie inna bajka. Pięknie zachowane stare wille, niektóre o historii sięgającej XVII wieku! Jest tu niedużo nowych domów, a te, które powstały, są dość dobrze wpisane gabarytem w otoczenie.

Po drodze jest tajemnicze miejsce z pozostałościami nagrobków

Ulicą o wdzięcznej i skądinąd mi znanej nazwie zeszliśmy do doliny Kamiennej

W nocy działo się na niebie co zwiastowało wydarzenia meteo. Zlekceważyłem ostrzeżenia, w końcu nie jestem z cukru i K. sprzedałem gadkę, że będzie ładna pogoda.

Do pewnego momentu było to zresztą prawdą...

Zaczęliśmy w Górzyńcu pod znakiem dobrej tęczy,

stąd robiliśmy wysokość i odległość na jeden z izerskich grzbietów a po drodze minęliśmy zadziwiające miejsce po ośrodku "Horyzont", został wyburzony i pewnie powstanie tutaj coś ekskluzywnego, może i warto bo widoki stąd na podnóże Karkonoszy są niepowtarzalne

Tajemnicze tajemniczości

Nie wejdę tam, może czychać TO

Pomniczek ku czci Moltkego, ciekawostka  - ten wybitny dowódca wojskowy mieszkał kilka lat w Poznaniu. Polakom bezpośrednio chyba nic nie zrobił złego, no ale był jak to się mówi "pruskim militarystą". Ba, ponoć w dziele "Polska: zarys historii" stwierdził, że w XV wieku „Polska była jednym z najbardziej cywilizowanych krajów w Europie". Cóż, nie mam co do tej materii kompetencji, lecz może byłoby choćby marketingowo słuszne rozgłaszać takie atrakcje? 

Za pomniczkiem widoczna jest platforma widokowa.

Tu właśnie zaczęło padać i krajobraz zasnuł się welonem deszczu

Można było tu zrezygnować, można było iść dalej. A po drodze jest kilka fajnych miejsc, czyli: Zbójeckie Skały ze skalnym oknem

wierzch skałek

Sztolnie kopalni pirytu

Oczywiście zajrzałem do środka

nic tam nie ma...

Jeszcze tylko kawałeczek do Zakrętu Śmierci, ale tam było tylko dużo ludzi a widoczność żadna.

Wracamy. Niektórzy to się wyposażyli w parasol trekkingowy, a ja w głupim softshelu mokłem.. 

Wróciliśmy nieco inną drogą, przez Szklarską Porębę Dolną. Po takim wyziębieniu obowiązkowo w pokoju gorąca kąpiel.

mmm... :-)

Następnego dnia poszliśmy znów w zaciszne i nieważne miejsce, do Cichej Doliny.

Robimy całkiem fajne podejście ponad 300 metrów, czyli nie było obciachu. Na początku doliny są dawne sztolnie (znów!)

Potem skalne wychodnie

Szliśmy pustą doliną, bo wszyscy inni pewnie wjeżdżali w tym czasie na Kopę i Szrenicę ;-)

Po pewnym czasie droga zamieniła się w ścieżkę, a ścieżka zrobiła się bardziej stroma.

Po drodze były tablice informujące o średniowiecznych hutach szkła w tym miejscu, niestety nie widziałem po nich żadnych pozostałości. 

Mozolnie wyszliśmy na grzbiet, miejsce to nazywa się "Skarbczyk" lecz szczyt o tej nazwie jest położony dalej. 

Kilkaset metrów dalej wyszedłem na szczyt, Skarbczyk /698/. Dobrze stąd jest widoczny Śmielec (a obok Wielki Szyszak) około 5-6 kilometrów stąd, całkiem dobrze się prezentuje

Dalej na zachód jest położony szczyt Grzybowiec. Wejdziemy na niego, ale najpierw trzeba obejść opuszczony budynek o tej samej nazwie. Może kiedyś ktoś odbuduje ten przybytek w nowym stylu.

Ja już tego raczej nie zobaczę.

Po krótkim przejściu przez las odnaleźliśmy oznaczone kartką (!) szczytowe skałki Grzybowca /750/.

Znaną już trasą przez Michałowice wróciliśmy do Piechowic.

Ostatniego dnia zrobiło się chłodniej i wycieczka miała być również bardziej zimowa.

Podjechaliśmy do Borowic. Charakter Borowic jest podobny do Michałowic, lecz powiedziałbym domy są gorzej zadbane. Szczególnie ten.

Stąd zrobiliśmy pętelkę kolejnymi nieważnymi ścieżkami. 

Zahaczyłem o Czarną Górę /905/.

W drodze powrotnej widać po prawej nieduży Wodospad Jodłówki.

Było to pierwszy z odwiedzonych tego dnia wodospadów, ponieważ wracając zatrzymałem się na parkingu w okolicy Przesieki. Poszliśmy zobaczyć słynny Wodospad Podgórnej.

Tutaj kręciło się sporo ludzi a kilka osób morsowało.

Zajrzeliśmy także do położonej bardziej na uboczu Kaskady Myi.

No i tyle.

Zobaczyliśmy Karkonosze inne niż zwykle, puste, bardziej tajemnicze, lesiste.