Masyw Śnieżnika
2024, grudzień
Tuż przed Sylwestrem, sobota, piękna pogoda. Zapewniony tłum na szlakach i w schronisku. Miałem spore obawy, co w takim razie będzie się działo w kultowym domku? No ale obiecaliśmy z Mihem trzeciemu kompanowi -Norbiemu, że odwiedzimy chatkę darmową i ciepłą zarazem ;-)
Klasycznie dojechaliśmy do Międzygórza, dość późno ale nie mieliśmy powodu, żeby się śpieszyć.
Tyle, że cały parking był zapchany samochodami "jednodniówkowców". Cóż, czy to się podoba, czy nie, taka forma wyjazdów obecnie dominuje. Ma to dla mnie również swoje dobre skutki.
W zwykłym czasie wyszliśmy na Halę pod Śnieżnikiem, przy schronisku było mnóstwo ludzi...a w schronisku to już całkiem pełno. Mimo kolejki zdecydowaliśmy się na kolejkę. Opata.
Po tym przystanku ruszyliśmy dalej
kierujemy się na szczyt
Nadal stoi to:
Korzystając z mnóstwa czasu zrobiliśmy długaśny postój, z pstrykaniem zdjęć z góry wieży, z dołu wieży i w ogóle bez wieży.
Oczywiście przy takiej pogodzie był piękny wgląd w Jeseniki
I w drugą stronę
Norbi pilnuje szpeju
Przyszedł powoli zachodzik
Poprowadziłem ekipkę ścieżką przez las, było dość dużo śladów - co wróżyło obsadzenie już domku jakąś załogą.
Tymczasem...okazało się, że cały wieczór byliśmy mieliśmy tylko dla siebie! Toż to wariactwo, ostatni raz byłem tam "samemu we dwóch" z kilkanaście lat temu.
Wieczór minął nam bajecznie zabawnie jak to zawsze bywa z tymi ziomkami.
Rano nie zwlekając ruszyliśmy szybko na szczyt szukając pierwszych porannych promyków.
Wróciliśmy na Śnieżniczek
Słońce właśnie wzeszło ponad górami
Poszliśmy na śniadanie do schroniska, było chwilowo jakby mniej ludzi.
Konsi postanowił schodzić do auta, my z Mihem poszliśmy na Mały Śnieżnik i Trójmorski Wierch.
Co tu komentować, po prostu szło się fajowo, śniegowo i tyle.
Trochę się ślizgałem, raczków nie miałem.
No zajebiste są te widoczki z Trójmorskiego
Idziemy dalej, niżej i niżej
O, a tu z tyłu Śnieżniczek
Dużo zdjęć się robiło przy tak fajnej pogodzie
Mihu dzielnie mi towarzyszył mimo braku jedzenia, dzieliliśmy się
krówką na pół
Zostawiliśmy Jeleni Wierch i idziemy, idziemy
Po bardzo ostrym zejściu z ostatniej kulminacji grzbietu granicznego odbiliśmy w prawo do Polski.
Tu były już tylko ślady śniegu.
Konsi czyli Norbi podjechał po nas do Pisar i to był koniec tej zacnej traski. Wszystko się udało, chatkowanko podobało się Uczestnikom i ogólnie było zajedwabiście. Dla mnie był szokiem powrót po latach do samotnego chatkowania pod Śnieżnikiem.
