Przerwana zapora

Jizerské hory/Góry Izerskie


2019, listopad



Trudno raczej się spodziewać o tej porze roku słonecznej pogody i pięknych widoków.
Zatem nie spodziewałem się. Celem było przejście się przez czeską część Gór Izerskich jak również konkretne, dotąd nie odwiedzone miejsce: Protržená přehrada czyli przerwana zapora na Białej Desnej. Tak się szczęśliwie składa, że tuż obok tej zapory jest świetna miejscówka dla amatorów viatingu, do których i ja się zaliczam. Ale po kolei.
Tym razem mieliśmy jechać we trzech na jesienny Szlak Brzeżny na Pogórzu Kaczawskim. Z przyczyn technicznych niestety się nie udało i żeby nie tracić zarezerwowanego weekendu Dave dał się skusić na mój pomysł.
Korzystając z autostrady i drogi ekspresowej bardzo szybko dostaliśmy się na ulicę Dworcową w Szklarskiej Porębie Górnej.

Ileż już tutaj tras miało swój początek i koniec...
Parkuję auto, przebieramy się i zostawiamy co niepotrzebne - Dave zostawił nawet w bagażniku namiot po mojej przemowie na temat wspaniałych izerskich wiat, które na nas czekają. 
Czeski vlak zabrał na drugą stronę granicy do Desnej. Skierowaliśmy kroki na szlak zielony prowadzący do Albrechtic. Niepostrzeżenie zaczął zapadać zmrok ale zdążyliśmy zrobić jeszcze kilka fotek z widokiem w stronę południową. Udało mi się zidentyfikować widoczny w oddali Muchov, który odwiedziłem w zeszłym roku.

Przeszliśmy zadziwieni pustką przez Albrechtice. Cała miejscowość, infrastruktura zamarła w oczekiwaniu na śnieg i tabuny narciarzy. Ciekawe, jak będzie w tym roku? Przeważnie Góry Izerskie są śniegowym zagłębiem.
Trawersujemy Světlý vrch /729 m/ i wchodzimy do północnej części Albrechtic zwanej Mariánská Hora, bardziej zacisznej. Królują tu ładne nieduże domki, chaty i penziony.
Za wsią wchodzimy na leśną drogę i włączamy czołówki, bo chmury powodują, że jest kompletnie ciemno choć oko wykol.
Teraz czeka nas kilka kilometrów urozmaicane od czasu do czasu wyłaniającymi się z ciemności niepokojącymi figurami:

(fot. Dave)

Tylko nogi odczuwają, że w pewnym momencie przemierzyliśmy wierzchołek Bučina /868/.
Tak gawędząc o tym i owym doszliśmy do skrzyżowania Mariánskohorské Boudy, stoi tu faktycznie kilka drewnianych domów i nawet ktoś w jednym nocował.
Teraz czekało nas zejście do doliny Białej Desnej, było ślisko i na korzeniach i na kamieniach od czasu do czasu odjeżdżała noga. Dlatego zajęło nam to więcej czasu niż można by się spodziewać po kilometrowym odcinku. 
Po wyjściu na otwartą przestrzeń dostrzegliśmy pozostałości zapory i ciemne kształty budowli. Za chwilę mostek, podejście na skarpę i jest: Krömerova bouda.
Serce mi zadrżało, kiedy sięgnąłem do klamki - żeby nie powtórzyła się historia ze Sztwanicy!  Uff, przesuwane drzwi dały się otworzyć. Czeka na nas extra miejsce. W widocznym po prawej stronie samoobsługowym bufecie można się zaopatrzyć w napoje, batoniki itp zostawiając kasę w skarbonce. My nie omieszkaliśmy głabnąć po pilznerku (40 Kc za puszkę)

Rozgaszczamy się, przytulne wnętrze chroni nas przed podmuchami wiatru. Posiedzieliśmy, pobiesiadowaliśmy. Każde pójście po wodę było niestety chłodną przyjemnością (cool pleasure). 

Legowiska umieściliśmy po obu stronach stołu, żeby sobie nie przeszkadzać. Jak się okazało w nocy, przez szpary w podłodze dmuchało wciskane przez wiatr chłodne powietrze. Poza tym było świetnie, odespałem stresy z całego tygodnia.

Ranek sobotni nie przynosi odmiany - jest podobnie jak w piątek, mglisto i chłodno.
Nasz shelter w całej okazałości w bladym świetle poranka:

Kilka fotek z okolicy:

Widoczna tu wyrwa w zaporze:

Dziwnym trafem ostała się kamienna wieża dająca dostęp techniczny do zasuwy a tymczasem podczas awarii  - a właściwie katastrofy - zginęło 65 osób. Miało to miejsce 18 września 1916 roku.  Gigantyczna fala wody niosącej kamienie i drzewa uderzyła w Desną, niestety stało się to pod wieczór, kiedy większość ludzi była już w domach. Około 2 km stąd w dół rzeki jest miejsce widokowe, gdzie można zaobserwować jak wysoko sięgał poziom wysokiej wody tego dnia i jest to około 13 metrów (!) powyżej obecnego lustra wody.
Z tej czyściutkiej i zimniutkiej wody, tam koło mostku, nabierałem dla nas zapasy:

Jeszcze fotka po śniadaniu i ruszamy. Dave idealnie wpasował się w mineralną. Ja i tak rano zawsze wyglądam nieszczególnie. Co innego wieczorem!

Na rozruch mięśni czeka nas przejście łagodnego grzbietu pomiędzy Zelenym Vrchem a Desenskim Hrebenem. A potem schodzimy do dolinki Czarnej Desnej. 
Przekroczyliśmy szosę do Smedavy i Hejnic i podchodzimy dalej pod górę, aż do najwyższego tutaj punktu Jezdeckej Drogi. Ponoć drogę tę wysmażył jakiś szklarz, który chciał jeździć do Jizerki. Wiatr jest na tej wysokości coraz bardziej odczuwalny, widok na Sous niestety nie istnieje. Jest zimno, smutno, przykro.

Pocieszamy się obaj wizją smakowitego drugiego śniadania w Jizerce...
Tymczasem jeszcze parę kroków, dobrze zachowany żopik i oto wychodzimy na obszerną polanę, gdzie rozlokowała się Jizerka. 

Szklarnia i Pański Dom są zamknięte, kierujemy kroki do Piramidy. Biesiadowało się tam swego czasu, oj było pysznie. Budynek jest otwarty, ale restauracja okazuje się być (haniebnie) nieczynna. Robimy dobrą minę do złej gry, coś tam jakiś czas kiblujemy na korytarzu ale zagadnięta barmanka oznajmiła, że restaurace funguje dopiero od 11. Nie urządzała nas taka historia, wyszliśmy więc jak niepyszni na dwór. Pozostało nam rozpędzić się i rozgrzać na podejściu. 
Kierunek - Bukovec! 
Nareszcie bardziej ambitne podejście, raptem 150 metrów. Nasz pierwszy tysięcznik na tym wypadzie:

Bazaltowy stożek Bukovca potrafi dać nieco w kość, chociaż pamiętam jak tutaj niemal wbiegłem swego czasu i na szczycie uraczyłem się czeskim rumem z buteleczki tzw szczeniaczka. Tym razem smuteczek. Brak zarówno rumu jak i widoków.

Zeszliśmy koślawo do ścieżki, potem do mostku nr 1 na Izerce i za moment do mostku nr 2 na Jizerze. No i byliśmy już w Polsce. W tej wiacie po prawej spałem, zmoczony deszczem do gaci, opowiadam koleżce.  

Dajemy dalej pod górę, trzeba przejść jeszcze tylko przez Granicznik. Z głupawym uśmiechem na twarzy.

(fot. Dave)

I będziemy już w Stacji Turystycznej Orle.

Oj, tutaj wyczyściliśmy bufet. A siedzieliśmy z półtorej godziny. I ja tam byłem, barszcz i wiśniówkę piłem.
Z kilku wariantów dalszej trasy wybraliśmy klasykę, ponieważ Dave jak dotąd nie widział doliny Izery. A teraz - został jak sądzę jej fanem.

Po kilku kilometrach skręciliśmy na szlak niebieski biegnący wzdłuż Jagnięcego Potoku.
Jest dobrze. Klasyka w natarciu. 
Hala Izerska, około 840m npm, niepowtarzalne i nie do pomylenia miejsce w polskich górach. Uwielbiam.

Przed nami podejście do stokówki trawersującej najwyższy izerski masyw. Trzeba było się trochę namachać, ale dzięki rozmowom droga minęła nam niepostrzeżenie. Wykręciliśmy na szlak żółty a potem na Rozdrożu pod Kopą na czerwony. Na Sinych Skałkach /1121/ jest już dość silny wiatr i zimno. Nasza ścieżka tonie we mgle i nadciągającym zmroku.

Po dłużącym się marszu grzbietem dotarliśmy do upragnionej wiatuni. Mimo silnego wiatru we wiacie za deskami jest całkiem ok. Zostajemy, pichcimy, przebieramy się, rozkładamy leże.

(fot. Dave) 

No i weselej musi być, bo wiatr dmucha.

 Cumulus+Yeti

Jeszcze w śpiworkach kontaktujemy się z drugą grupą bojową menel+Red Angel, którzy równocześnie nocują w Górach Sowich, wymiana uprzejmości i żartów na dwa telefony, która przeciągnęła się w noc.
Tej nocy, inaczej niż poprzedniej, budziłem się kilka razy.

Rano wyraźnie widzimy zmianę aury. Przebłyski błękitu w górze nastrajają nas optymistycznie.

 Po śniadaniu prowadzę na tak zwany szczyt Wysokiej Kopy /1226/ 

Trzeciego dnia mamy oto niespodziewaną nagrodę za wytrwałość w postaci błękitnego nieba!

Zamiast schodzić nudnym szlakiem przez las, wybieramy ścieżkę na Izerskie Garby /1084/.  Tego się nie spodziewałem. Nagroda przechodzi nasze wyobrażenia, miało być przecież pochmurnie.

Teraz już mógłbym znaleźć się w aucie, ale czeka nas jeszcze droga. W tak pięknych okolicznościach przyrody, niepowtarzalnej - jedyna możliwa droga to przejście grzbietem przez Zwalisko. Podążamy na Wysoki Kamień.

Pobyt na Wysokim Kamieniu zawsze wiąże się z powrotem do cywilizacji i zwiększonej ilości ludzi. Dlatego pobyt w tym miejscu staram się ograniczać do minimum. 
Umyliśmy szuflady i poszliśmy szybko na dół, mijając się po drodze z wieloma spacerowiczami ze Szklarskiej. Odbiłem jeszcze po drodze w bok na tylekroć mijane Białe Skały, aby jeszcze raz nacieszyć oczy widokiem Karkonoszy.

Dworzec PKP w Szklarskiej Porębie Górnej jest obecnie w remoncie, ciekaw jestem, jak będzie się prezentował po odnowieniu. Tu zakończyliśmy traskę, która sięgnęła 40km+1336m w górę. Teraz czekało nas 300 km do Pyrlandii.