"Siwe" Sowie

 Góry Sowie

2020, grudzień

Spontanicznie naszła mnie znów ochota na wypad, póki nie ogarnie nas jeszcze świąteczna gorączka. Szybko ustaliłem traskę w taki sposób, aby zobaczyć znów coś nowego w znanych górach.

W niedzielę wcześnie rano droga mija sprawnie i już niedługo po godzinie dziewiątej parkowałem niedaleko zielonego szlakowskazu w Jemnej. "Jemna" to po czesku i słowacku "delikatna, łagodna" (np  Jemně perlivá voda, która często gości w moim plecaku na wędrówkach u naszych południowych sąsiadów, to woda delikatnie gazowana). Miałem nadzieję, że ta wycieczka okaże się również przy-jemna.

Na początek raźne podejście w głąb doliny. Tutaj poranne słońce jeszcze nie dotarło, ziemia jest zmrożona i taki powinien być grudzień. Stąd podobno jego nazwa.

Szlak raptownie skręca w prawo i trawersuje wraz ze stokówką. A tutaj południowe stoki Rozstaja - nadal bezśnieżne.

Stąd zaczął się ostry odcinek podejścia na dodatek w błocie i zasypany połomami. Zatem nieco zdyszany wychodzę na przełęcz: Kamień Trzech Granic /665/. Zachował się tutaj ów starodawny kamień oznaczający połączenie granic trzech dawno zapomnianych posiadłości: von Haugwitza,  von Nimpstcha oraz cystersów.

Dalsze podejście wiedzie prosto na zachód w stronę głównego grzbietu, ale po drodze jest jeszcze kulminacja o nazwie Trześnik /780/. I tutaj zaczyna się zimowa "magia", czyli w skrócie to po co przyjechałem.

Drzewa są obsypane szadzią ale taką grubą, jakby z kilku dni. Warstewka bieli pokryła również podłoże. Na dodatek w tym momencie pojawiło się nieco więcej światła. Od razu zrobiło się przy-jemnie.

Po dojściu do szlaku skręciłem w lewo i wyszedłem na Gołębią /810/.

(kom.)

Żeby wydłużyć wycieczkę, zaplanowałem podejść w rejon Chochoła Małego i korzystając z braku liści obejrzeć sobie umocnienia. Najpierw drogą omijającą Gąsiorka zszedłem do miejsca, gdzie do fosy było najbliżej.

Po obejrzeniu sobie Chochoła Małego i zlodzonej fosy obieram ścieżkę biegnącą po wale fosy. 

Chyba pozostałości umocnień Baterii Tarasowej, robią wrażenie

Miejscami taka minigraniówka ;-) Ścieżka wznosi się w pewnym momencie całkiem stromo.

Po ostatnim wysiłku wyszedłem na najwyższy punkt i położony w pobliżu wierzchołek Chochoła Wielkiego /754/.

Postaram się tu kiedyś wrócić w podobnej porze roku i obejść jeszcze inne fragmenty.

Po powrocie do szlaku korzystam z podwójnego oznakowania grzbietu (niebieski trawers/czerwona graniówka), obchodzę odwiedzoną uprzednio Gołębią ale za to wbijam na Malinową /838/. To najwyższy punkt dnia.

Poręba na Malinowej

Chwila postoju na herbatkę i gryza na przełęczy i kontynuuję podejściem na Szeroką /825/.

Co jakiś czas gałęzie pozbywają się nadmiaru szadzi, na przykład właśnie wtedy, kiedy pod nimi przechodzę 

Zimowy las, wygląda jakby był trzaskający mróz  

Po dotarciu na Przełęcz Woliborską /711/ doznałem szoku, tyle tu samochodów a na szlaku ludzi raptem na palcach jednej ręki można było policzyć.

Zrobiłem tu sobie dłuższy popas z gotowaniem makaronu, taki lunchyk mały.

Trzeba się jednak zwijać, dzień krótki a mnie czeka jeszcze dość długi powrót do Jemnej. Na początek zejście czarnym szlakiem, niezły jest z niego wywijas - nagle ze stokówki skręca pod kątem prostym w dół po stoku, ścieżki właściwie nie widać...A potem, kiedy myślisz, ze już tylko schodzenie przed tobą, nagle trzeba podejść jeszcze kilkadziesiąt metrów na Zamkową. Ładnie i dostojnie prezentuje się stąd odosobniony masyw Czeszki, widziałem go zresztą później długo z drogi powrotnej:

Niby powinny być tu jakieś pozostałości zameczku Hannigburg, ja zdołałem rozpoznać tylko fosę, ponieważ trochę już tu przyśpieszyłem kroku.

Po dalszym karkołomnym zejściu staję u podnóża gór w Wiatraczynie. Ostatni etap trasy do Jemnej to kilka kilometrów takim jakby odpowiednikiem "Drogi pod Reglami" :-)

Patrząc w stronę Grodziszcza, widać również położone za wioską pasmo wzgórz z Suchaniem na czele. Musi tu być pięknie wiosną, latem, jest to jakiś pomysł na lajtową włóczęgę w innej porze roku i nawet wiem, kto by reflektował na taką trasę ;-) W tamtą stronę przez Suchań, Kluczowską Górę i dalej wiedzie ten sam czarny szlak, który właśnie opuściłem.

Po niecałych pięciu kilometrach stanąłem przy autku, za chwilę się ściemniło i czekała mnie bardziej męcząca niż dojazd droga powrotna.

Czas wykorzystałem idealnie, więc było warto się przemęczyć!

22.5km, 975m up

Andżeje we mgle

 Góry Bialskie

2020, grudzień

Różnie się plotą losy, że tak banalnie zagaję. Na tym wyjeździe miałem w końcu poznać gościa, z którym od lat piszę przez neta. Kiedyś, kiedy działało nasze forum, mieliśmy zloty i łatwo było się spotkać. Okazało się, że nadal można się spiknąć :-) chociaż trudno się umówić na konkrety.

Ze względu na sprawy rodzinne jak i na pogodę nie zdecydowałem się na nocleg. Wyjechałem wcześnie rano, żeby zdążyć na umówioną godzinę (9.30) do Bielic. Jazda minęła bez historii ale spóźniłem się kwadransik. Tymczasem wyszło na jaw rozleniwienie, do jakiego popchnęła nas powszechność komórek - nie umówiliśmy precyzyjnie miejsca spotkania, a w Bielicach w dolinie nie ma przecież zasięgu. Byłem raczej przekonany, że jestem przed druga ekipą, ale nie mogłem być tego na 100% pewien. Poczekałem pół godziny i ruszyłem na szlak wiedziony nadzieją, że spotkamy się po drodze.

Już na dole był silny wiatr, wzmagający się z wysokością. Była typowa odwilż powiązana z "halnym", ale tak nazywamy go tylko na Podhalu, tutaj niech wystarczy mu skromne miano "fen". Prognozy wskazywały, że osiągać będzie 100 km/h. 

Na Szerokiej Kopie, cóż, zima, w końcu to grudzień. 

Do tej majtającej się na wietrze, mocno naderwanej gałęzi wielkości człowieka miałem ograniczone zaufanie i dosłownie przebiegłem pod spodem

Po wyjściu na Płoskę /1035/ odczułem dopiero właściwą siłę żywiołu. Ale to na Czernicy /1083/ wietrzysko osiągnęło apogeum. 

Nie było mowy o żadnym postoju tylko moment na zatrzymanie się i fotkę. 

Na szczycie nadal nie nawiązałem łączności z grupą pościgową, ale przynajmniej pojawił się zasięg. Kombinowałem, jak się potem okazało - słusznie, że "Andżeje" będą dopiero na podejściu i jak wyjdą na górę to też złapią zasięg i się spikniemy.

Na razie postanowiłem namierzyć chatkę, o której słyszałem dobre rzeczy.

Po wyjściu poza gęsty młodnik zacząłem zejście na szagę przez las. Nieco to potrwało, ale w końcu znalazłem:

Chatka okazała się w świetnej kondycji. W chatce spotkałem ekipę na lekkim kacyku, a z nimi dwa piękne psiska:

Pieski podobno poprzedniego wieczora dzielnie ciągnęły sanki z plecakami!

Wypiłem herbatkę, nie odmówiłem poczęstunku w postaci malinówki no i trzeba było wracać na wilgotny ziąb.

Po opuszczeniu chatki i powróceniu do szlaku udało się w końcu nawiązać łączność. Andżeje byli na Czernicy!

Postanowiłem poczekać na nich na Przełęczy Suchej:

Andżeje szli jak ostatnie gielejzy z Czernicy, więc zdążyłem poważnie zmarznąć zanim się doczekałem.

No i w końcu, w końcu wyłonili się z mgły, niby nie goryle ale Andżeje, "miłe" powitanie bardzo mnie podniosło na duchu

"andrzej to cecha charakteru, coś jak wąsy: wąs, kac i zawsze kurwa wie lepij" jak to mi wyjaśnił Marcin. Dość napisać, że widoczny tu piesek wyraźnie zawyżał średnią  IQ tego, pożal się boże, towarzystwa.

Idziemy na Jawornicką Kopę i dalej na Orlika czyli Urlicha/1068/, pogoda jest rozpaczliwie piękna:

Przy dźwiękach ciamkania i mlaskania w rozmiękłym śniegu poszliśmy przez Kunčický hřbet granicą do przełęczy i dalej na Rudawiec /1106, nie wiem skąd im tu na tabliczce wyszło 1112/:

Ekipa płakała z powodu przemoczonych butów, najwyraźniej miałem do czynienia z miękiszonami (tak, jest takie słowo! słyszałem jak nasz najmądrzejszy minister tak mówił), więc trzeba było znaleźć miejsce na popas i odpoczynek.

Po dalszej godzince dotarliśmy do znanego, klimatycznego schronu przy Puszczy Śnieżnej Białki.

Po zwyczajowej modlitwie próbowałem zjeść w spokoju mój skromny posiłek. Nie jest to łatwe, kiedy w pobliżu czai się żul z flaszką.

(fot. Zły Marcin)

Na dodatek ze strachu przed agresją pijanej tłuszczy musiałem przełknąć a co gorsza chwalić kapuściane obrzydlistwo zwane "wege-bigosem" (analogicznie mógłby istnieć produkt pod nazwą "wódka bezalkoholowa").

"Jedna flaszka, druga flaszka i też trzecia, kurde bele, leci" i już byli odważni, już zapomnieli o butach i śniegu.

(fot. Zły Marcin)

Biedne zwierzę...

Po pewnym czasie już nie mogłem wytrzymać i wyszedłem po angielsku. Przyświecając sobie latarką z telefonu wróciłem szczęśliwie do drogi w dolinie Białej i dalej już po płaskim do autka. 

Wyjazd okazał się farsą i kpiną z trekkingu i ogólnie z turystyki... z czego jestem bardzo zadowolony  :-)

Już się cieszę na każde kolejne spotkanie. Pozdrowienia dla ekipy Zgórwysynów, bez których świat byłby smutniejszym miejscem!

Szukając inwersji

 Karkonosze

2020, listopad

Jak zwykle plany sobie a rzeczywistość sobie...wyszła inna. I przez to znów po miesiącu wylądowałem w Karkonoszach, ponieważ obserwując kamery stwierdziłem, że poniżej 900 m npm będę chodził z pewnością we mgle, więc wybrałem się wyżej. Może uda się trafić na inwersję?

W każdym razie w piątek po południu znalazłem się w samochodzie jadąc do Karpacza. Musiało mnie tam dawno nie być, bo słabo pamiętałem rozkład ulic.
Wieczorem próbowałem znaleźć jakieś sensowne miejsce do zostawienia auta i w końcu udało się blisko Białego Jaru. Zacząłem przejście ścieżką Bronka Czecha, przez Wilczą Porębę do Budnik. 

Po drodze minąłem dwie inne wiaty, tutaj na Szerokim Moście podobnie jak w Budnikach kimało się w różnych ekipach...I w sumie czeka mnie podobna, klasyczna trasa jak wtedy.
Wiata stała jak powinna, wszystko było ok, tylko zawsze zadziwiają mnie ślady butów na ławach a nawet stołach, co za ludzie włażą w brudnych buciorach w miejsce, gdzie się je? i po co?
Spędziłem wieczór na małym gotowaniu i posiłku i jeszcze nieco lektury i... zasnąłem.

Wstałem krótko po świcie, sprawne śniadanko i ogarnięcie bałaganu.

Wychodzę na szlak. Postanowiłem tym razem odwiedzić niewidzianą dotąd Ponurą Kaskadę, położoną kilkaset metrów powyżej wiaty na tym samym potoku Malina.

Zawsze mnie jakoś porusza to miejsce po dawnej wsi, położonej tak wysoko w górach. Mam bardzo pomieszane myśli, co by tutaj było, czy byłoby lepiej, czy gorzej, gdyby bieg świata potoczył się inaczej. Jak wpłynęłoby to na losy tutejszych ludzi i czy byłbym tutaj w tej chwili?

Schodzę z powrotem do szlaku i kogo widzą moje kaprawe krótkowzroczne oczka? Idzie Rambi z kolegą, czyli mój forumowy koleżka. Witamy się serdecznie, bo tegoroczny jesienny zlot nas, sierotek po forumie nie doszedł do skutku z wiadomych powodów. Trochę gadamy na podejściu, ale ja odpadam - nie mam takiej kondycji a poza tym będę próbował odnaleźć ścieżkę do Chatki Słonecznej.

Najpierw skręciłem chyba nieco za wcześnie, w każdym razie szybko zrezygnowałem i wróciłem do ścieżki. Potem po wyjściu na Skalny Stół /1284/ znalazłem ścieżkę odbiegającą na północ, niestety, mimo przejścia około 150 metrów w tamtą stronę jak niepyszny wróciłem do granicy i szlaku. Trudno, to miało być tylko w ramach ciekawostki, bo chatka jeśli nadal istnieje i tak byłaby zamknięta.

Ze szczytu granicznego już widzę, że z inwersji nici - nadciągnął fen, temperaturka wzrosła no i Śnieżka okryła się welonem.

Szybko zszedłem na Sowią Przełęcz, tu pojawiło się sporo ludzi, jakaś większa wycieczka Czechów.

Koło Jelenki zrobiłem małą przerwę, niestety, jeszcze było za wcześnie, żeby załapać się na jakąś kawę czy cuś. Teraz wypada zrobić podejście na Czarny Grzbiet, Czarną Kopę /1407/. Nie jest to złe podejście ale cóż, trzeba je machnąć.

Jak dotąd jest fajnie, pojawia się słoneczko.

Śnieżka prześwituje, może będzie dobrze?

Zimny wiatr zmusza mnie do założenia rękawiczek i czapki.

Im wyżej jest coraz więcej turystów, Polaków i Czechów. Zarazem niestety aura się pogarsza i wszystko przykrywa skraplająca się mgła.

Wyjście na szczyt nie było komfortowe, no ale trzeba :-) 

Od razu poszedłem do czeskiej knajpki, ale nie po kawę, nie - poprosiłem o radlerka birrel, zawsze dobrze ugasi pragnienie.

Na zejściu spotkałem w rzeszy ludzi podchodzącej od strony zachodniej kolejnego forumowicza, Luksona. Czyli tego dnia było trzech forumowiczów dawnego npm na Śnieżce ;-)

Koło schroniska nawet się nie zatrzymywałem, było tam dużo ludzi a ja i tak niczego nie potrzebowałem. 

Spore ilości turystów szły od strony szlaku z Kopy więc za rozdrożem zrobiło się nieco spokojniej, a za kolejnym (koło Spalonej Strażnicy) już zupełnie ruch zmalał.

Nadal ogarnia mnie wał fenowy swoim wilgotnym listopadowym oparem

Ale co to? Nagle w pobliżu Kopy nad Moreną zaczyna przez mgłę przebijać się słońce...

Odsłaniają się widoki, jeszcze chwilka...

I już, widać urwisko ściany kotła Małego Stawu:

Widać też z tyłu za Strzechą Czarną Kopę i Skalny Stół, skąd przyszedłem

Piękny moment mi się trafił, warto było

Ostatni odcinek grzbietem planowałem zakończyć obiadem pod Słonecznikiem. I tak się udało zrobić - akurat kiedy podszedłem pod Mittagstein, nie było wielu ludzi i znalazłem możliwie osłonięte przed wiatrem miejsce pod skalną ścianką. Niby zjadłem gorącą strawę ale i tak wymarzłem.

(kom.)

Teraz zajmuje mnie na jakiś czas widok na kotlinę, schodzę do Pielgrzymów.

Jeszcze ostatnie kilka zdjęć przy tej grupie skałek, poprawiam buciory i zejście na Polanę.

Pożegnalne zerknięcia na Śnieżunię

Polana

No i jeszcze Koci Zamek

Zrobiło się już późne popołudnie. Tutaj nisko było coraz cieplej. Niestety z mojej inwersji wyszły nici, nie mogłem jechać dzień wcześniej więc spóźniłem się o te 24 godziny.

W Karpaczu z przykrością stwierdziłem, że ktoś zamknął "skrót" wiodący do Białego Jaru szlakiem rowerowym  wzdłuż Doliny Łomnicy, przejście przez mostek zostało zablokowane, szkoda.

Powtórka klasycznej trasy i biwaczek w jakże zacnym miejscu sprawiły mi jak zwykle przyjemność, może następnym razem dołączy jakaś gęba do pogadania po drodze.