niedziela, 8 listopada 1992

Nieco zimne Pilsko

Beskid Żywiecki


1992, listopad



Na ten wyjazd miało jechać kilka osób ale na dworcu okazało się, że jedziemy tylko we trójkę: Karola, Janusz i ja. Początek średni, dalej pamiętam jeszcze mniej 😁.

Jakoś pociągiem czy pociągami dostaliśmy się do Węgierskiej Górki.
Po minięciu bunkrów wspinamy się na grzbiet Prusów /1010/. Jest całkiem ładnie, panuje dość ciepła jesienna pogoda.
Przechodzimy kulminację i długim grzbietem idziemy do schroniska na Hali Boraczej.
Słabo pamiętam to schronisko, bo zatrzymaliśmy się na krótko, ale było wtedy jeszcze brzydsze niż obecnie 😄.
Potem poszliśmy do schroniska na Lipowskiej na nocleg. Oczywiście było pusto i zimno. Wtedy jeszcze można było palić  w pomieszczeniach, więc w sypialni było na dodatek śmierdząco od strych ćmików.
Jakoś minął nam ten wieczór, nie pomnę jak.

Kolejny dzień okazał się znacznie bardziej późnojesienny. Od rana mgła i szron. Pamiętam zmrożone, ścięte przymrozkiem jagody, które smakowałem ze zdziwieniem. Miały taki winny smak.
Szlak prowadzi łatwo grzbietem, po kilkunastu minutach mijamy drugie schronisko.
Stara Rysianka, lata siedemdziesiąte:


(fot. beskidia.pl)

Z Lipowskiej na Halę Miziową jest ok. ośmiu kilometrów grzbiecikiem, przeszliśmy to na tyle szybko, żeby zdążyć zrzucić plecaki w "tymczasowym" schronisku i pójść jeszcze za jasności na Pilsko /1557/.
To była moja pierwsza bytność na tym szczycie, niestety, widoków żadnych nie było, zrobiło się jeszcze zimniej, wietrzniej i bardziej mgliście niż dotąd. Na wieczór wróciliśmy do schroniskowego baraku. 

(Fot. A. Stelmach fotopolska)

Tu również spędziliśmy wieczór we trójkę, nikogo innego w budzie nie było. Pozwoliliśmy sobie na trochę drogie dla nas piwo w (małych) puszkach "Krakus" jeśli dobrze pamiętam takie czerwone:


Ale może coś mi się pomieszało 😄, jeśli to piwo nie było wtedy w produkcji.
Ostatniego dnia już bez historii, zeszliśmy jakoś do Korbielowa ale nie przypomnę już sobie czy szlakiem żółtym, czy zielonym. Tak się zakończyła nasza dość klasyczna beskidzka wędrówka.

sobota, 8 sierpnia 1992

We dwóch przez dwa Beskidy

Beskid Sądecki+Beskid Niski


1992, sierpień



Ukochana pojechała pracować do Hiszpanii, a ja wylądowałem na przyczepkę w Piwnicznej. Kolega Paweł miał jakiś obóz ćwiczebny chóru a ja już się w to nie bawiłem, ale pojechałem i tak - z nadzieją na górołażenie. Swoją drogą nie jestem pewien datowania tej imprezy. Ale wiele wskazuje na ten właśnie termin.
A tu nasza grupa przy posiłku, ja się wygłupiam z tyłu:



Na początek robiłem przez kilka dni w czasie prób chóru wypady na lekko na okoliczne szczyty. 
W ten sposób byłem pierwszy raz na Niemcowej, Radziejowej i stamtąd jeszcze dalej - w starym schronisku (przed pożarem, który miał miejsce w grudniu tegoż roku) na Przehybie.



(2xfotopolska.eu)

Przeszedłem się również z pewnością na Obidzę i Przełęcz Gromadzką, powrót przez Kosarzyska.
Gdzieś tam jeszcze wtedy byłem, może na Białej Wodzie, może gdzie indziej..? Kręciłem się po tych okolicach Piwnicznej.

W każdym razie spotkanie chóru zakończyło się, a my z Pawłem zarzuciliśmy plecaki i ruszyliśmy w upalny dzień szlakiem żółtym w stronę głównego grzbietu. 
Pamiętam to podejście jako jedną wielką mordęgę. Straszne słońce na tym odkrytym terenie ponad Piwniczną, ciężki niewygodny plecak...
Szliśmy powoli i przez Groń, Pisaną i Wierch nad Kamieniem  doszliśmy na wieczór na Halę Łabowską. Rozbiliśmy słynną "chińską dwójkę" Pawła na noc a tu...przyszła w końcu po tym upalnym, parnym dniu, burza. A my na tym otwartym stoku nad schroniskiem...
(foto z 2016)
Zaczęły walić błyskawice, zastanawialiśmy się z nieco wisielczym humorem, co stałoby się z namiotem, gdyby tak znalazł nas piorun na tym polu?
W każdym razie przeżyliśmy noc i rano mogliśmy pójść grzbietem dalej. Tego dnia prawie wcale nie pamiętam, ale z mapy wynika, że przez Runek przeszliśmy na Jaworzynę Krynicką, a zeszliśmy na noc na pole namiotowe w Czarnym Potoku, tuż koło szlaku.
Ta miejscówka obecnie nie istnieje i również nie zapisał się ten pobyt w mojej pamięci. Ale odnalazłem fotkę z tego miejsca i wyjazdu, czyli to prawda:


Za to na pewno kolejny dzień był pełen wrażeń - przeszliśmy do Krynicy-Zdrój, która wydała mi się wówczas niemalże metropolią 😄. 
(widokówka z lat osiemdziesiątych, fotopolska.eu)
Potem, po uzupełnieniu zapasów i obiedzie, poszliśmy na Huzary opuszczając Krynicę i tym samym zbliżając się do wschodniej granicy Beskidu Sądeckiego. 
Po zejściu do doliny znaleźliśmy się w Mochnaczce. Ponieważ zrobił się wieczór zaczęliśmy szukać noclegu. Niestety, zdaje mi się, że obecnego pola namiotowego wtedy nie było (albo byliśmy mało bystrzy). Dla odmiany poszliśmy do parafii i poprosiliśmy o możliwość noclegu. Proboszcz wpuścił nas do domu parafialnego przy kościele i tam spaliśmy na podłodze.
(widokówka z epoki, zbiory własne)


Wkraczamy w Beskid Niski! To było moje pierwsze spotkanie z tym pasmem. Zaczyna się od razu od wysokiego "C" - wejściem na Lackową. Przez pola wychodzimy do granicy i na Dzielec. Z Przełęczy Beskid wchodzimy wprost na Ścianę Lackowej. Łącznie 350 metrów w pionie. Najgorszy, najbardziej stromy odcinek nie jest długi (jakieś 100-120 metrów w pionie), ale za to pokonywaliśmy go chwytając się kolejnych drzewek, bo średnia stromizna wynosi 50% ale przecież  są miejsca jeszcze bardziej ukośne. Udało nam się nie sturlać na dół i pierwszy raz stanąłem na Lackowej /997/.
Grzbietem granicznym przez Ostry Wierch i Cigelkę przemieściliśmy się na nocleg na pole namiotowe w w Wysowej (nad potokiem Medwidek).
Po szukaniu sklepu i małych zakupach, bo kasa powoli się kończy, spędziliśmy jeszcze wieczór na naszej bazie SKPB. A ta fotka jest opisana właśnie Wysowa '92 a ja najwyraźniej piszę list do ukochanej, siedząc przed namiotem:

Kolejnego dnia pogoda zmienia się na burzową. Nie odwiodło nas to jednak od dalszej wędrówki. Wyszliśmy planowo na Kozie Żebro /847/  by następnie ramieniem przez Skałkę zejść do Skwirtnego. Kolejne podejście przez zakrzaczony szlak wyprowadza nas na Banne. Schodzimy do doliny Zdyni w samą porę aby skryć się pod jakimś okapem zabudowań Smerekowca przed burzą i ulewą. Odpoczywamy tam długo, czekając na koniec deszczu posilamy się na szczęście nie moknąc. 
(pocztówka z lat 70-tych, fotopolska.eu)

Ze sporym opóźnieniem wyruszamy w stronę Magury Małastowskiej. 
Po przejściu kilku kilometrów przez mokry las wchodzimy do schroniska. 
(fot. współczesna, wikimedia)

Jest zupełnie pusto a wrażenie z horroru powiększa także brak jakiejkolwiek obsługi czy gospodarza. Po dłuższej chwili orientujemy się  w systemie panującym w schronisku - woła się do dziury, na tacce kładzie się pieniądze, które zjeżdżają piętro niżej a po jakimś czasie wyjeżdża herbata 😄 .

Decydujemy się jednak nie zostawać w tym przybytku. Paweł ma jakieś lęki, ja też czuję się nieswojo...Powinniśmy bez trudu przejść te sześć kilometrów do Banicy.
Teraz jednak daje znać o sobie opóźnienie spowodowane przez deszcze - w czasie naszej obecności w schronisku zapada zmierzch.  
Mieliśmy chyba jedną słabo świecącą latarkę i problemy zaczęły się od razu na początku, ledwo przekroczyliśmy szosę, znaleźliśmy się na jakimś ogrodzonym terenie, dopiero po chwili spostrzegliśmy, że weszliśmy na ...cmentarz - jeden z wielu cmentarzy wojskowych z czasów pierwszej wojny światowej. Konkretnie cmentarz wojenny nr 60:
(fot. współczesna, Marek W. fotopolska.eu)

Dalej jest jeszcze gorzej - wchodzimy w ciemny las i oszczędzając nędzną latarkę idziemy spore odcinki tylko na czuja, wymacując ścieżkę nogami - twardo - dobrze, liście lub trawa - źle!
Na szczęście ten odcinek jest dość prosty i w końcu po jakichś 120 niepewnych minutach wyszliśmy na szosę w Banicy. No i co dalej? Zmęczeni, chodzimy po szosie rozglądając się za nikłym chociaż światełkiem. W końcu dostrzegam gdzieś poniżej szosy zabudowania i kończymy trasę w dawnej stacji turystycznej Almaturu. W budynku trwała co prawda jakaś impreza studencko-turystyczna, my jednak już mieliśmy niski poziom baterii życiowych, rozłożyliśmy się na dechach i poszliśmy spać.
(Później w tej chacie był zdaje się jakiś pożar a od roku 1996 jest tam agroturystyka).

Kolejny dzień robimy sobie wypoczynkowy - krótka trasa, tylko do bacówki w Bartnem.
(stara pocztówka, fotopolska.eu)

Tutaj niestety moja pamięć zawodzi - czy z tego Bartnego poszliśmy dalej w stronę Nowego Żmigrodu, czy zeszliśmy gdzieś na Folusz bądź Mrukową? Świta mi też wariant z przejściem przez Magurę Wątkowską do Rozdziela. 
Niestety, już nie rozstrzygnę tej zagadki.  No i po roku podjąłem ciąg dalszy trasy z pobliskiego miejsca, ale już w towarzystwie Karoliny.