Zábřežská vrchovina+Orlicke hory
2023, grudzień
Ostatni, rzutem na taśmę, wypad w starym roku. Z Arturem czyli Redziem planowaliśmy od dawna spotkanko na szczycie dla podtrzymania więzi i pogaduszek o starych czasach i nowych sprawach.
Znów jak poprzednio dałem znać na grupie Pń i znowu zgłosiła się amatorka wiatingu z Poznania, Marta. No to hajda, jadziem samotrzeć!
Dojazd był ździebko skomplikowany lecz dla mnie całkiem normalny: pociąg o 2:40 do Wrocławia, spotkanie z Arturem, pociągi dalsze - do Lichkova, stamtąd do Ústí n.Orlicí, do Česká Třebová no i ostatecznie do Hoštejna. Brzmi skomplikowanie? Marta również miała wątpliwości. No ale na České dráhy można liczyć.
O zaplanowanej porze zatem wysiedliśmy na peronie:
Stąd zrobiliśmy kilkukilometrową spokojną trasę na Mohylkę /614/ a dalej w dół do Strażnej. Można zapomnieć, ze to 28. grudnia...
(fot. Red)
(fot. Red)
A tutaj jak słonko wyszło to już jakby przedwiośnie atakowało:
Niby sielanka. ale przenikliwy zimny wiatr utrudniał kontemplację rozległego widoku. Wieża widokowa jak i chata pod nią niestety od kilku lat są nieczynne, więc posiłek musieliśmy spożyć marznąc na ławce. Szybko opuściliśmy to miejsce marząc o jakiejś przytulnej knajpce. Tymczasem pojawił się jeszcze odległy cel dzisiejszej trasy, Bukova Hora w Górach Orlickich.
(fot. Red)
Weszliśmy do miejscowości o dziwacznej nazwie, jakby z dalekiego kraju:
Teraz tylko zmusić się do wyjścia na chłód...Należy zdać sobie sprawę, ze tutaj właśnie w tej wsi, na tej szosie, kończy się Zábřežská vrchovina a zaczynają się Orlicke hory!
Dalsza wędrówka z Heřmanic przebiegała wśród zapadającego zmierzchu aż wreszcie w ciemnym lesie trzeba było założyć czołówki. Przekroczyliśmy jakąś drogę i nagle, na zboczach Strážki zaczął się śnieg. Mokry i głęboki. Tempo marszu spadło, powoli drapaliśmy się metr za metrem... i tak dwieście metrów. Nie było to bardzo przyjemne, ale pocieszała nas myśl, że już niedługo będziemy u celu. 
Nasza miejscóweczka
Żegnamy się z przewiewną wiatką
Szybko kierujemy kroki w stronę przełęczy Červenovodské sedlo /814/. Jako znany już miłośnik knajp zaciągnąłem towarzystwo do tutejszego bufetu. Posiedzieliśmy chwilkę przy kofolce.
Żadnej fotki stąd nie mam a szkoda, Bukova hora /958/ - najwyższy punkt dnia. Tak mi się wydawało z pamięci, że nasza wiata jest położona gdzieś blisko za szczytem, jednak to "blisko" to było jeszcze dwa i pół kilometra. Po kilku zmianach kierunku i częstym spoglądaniu na mapę udało się dotrzeć do naszego miejsca na spanie. Mieliśmy wodę na miejscu bo wiatka położona jest na źródle - Fredova studanka. Spędziliśmy wieczór na gotowaniu wody, zalewaniu kolejnych kubanów...i pogaduchach.
Nocka była w porządku, najgorsze jak zwykle nocne wstawanie na... chwilę.
Budzimy się rano:
Na parkingu stały już auta i w kierunku szczytu szliśmy w towarzystwie Czechów, którzy wybrali się na wycieczki. Sprawnie zrobiliśmy podejście i wyszliśmy na Suchý vrch /995/.
(fot. Red)
Dalej to już było szybko, schodziliśmy aż do nowej chaty: Bouda generála Krejčího, jeszcze jej nie widziałem i niestety nie była jeszcze czynna
Dość szybko szliśmy lasem robiąc trekkingowe kilometry. Prawie minęliśmy niemrawy szczycik ale uparłem się, żeby go odwiedzić - Vysoky kamen /843/. Wygląda na to, że śnieg pożegnaliśmy definitywnie.
Ja miałem już myśli o kolejnej grzesznej knajpce w Mladkovie. Jeszcze trochę schodzenia, las, łąka i piękny widok znowu jakby z innej pory roku:
Uparłem się, żeby jednak odwiedzić ostatnią czeską knajpę na trasie - Kašparova chata otworzyła przed nami swe podwoje, wchodzimy a tam imba na całego, pełno wiary, zgrabna kelnerka uwija się jak w ukropie. Marta nie żałowała sobie drugiego dania, ja niestety muszę oszczędzać więc pozostałem przy rosołku :)
Gdzieś w tym rejonie złapał nas już zmierzch
Cóż dodać, znów było świetnie, wiatowanko na medal, poznałem osobę, z którą mam nadzieję na kolejne wypady, zobaczyłem niewidziane wcześniej odcinki szlaków, odświeżyłem starą znajomość, nawdychałem się szyszek i wilgoci ;) - same plusy. Do zobaczenia na szlaku!
