Tatry Zachodnie
2020, wrzesień
Jak to pisałem uprzednio, trzeba wracać w Tatry. No i oto udało się zaplanować i przeprowadzić wyjazd, o jakim marzyłem. Jeszcze takiego wariantu nie robiłem - spartańskie warunki, spanie namiotowe a do tego samochód jako środek transportu. Bo transport był kluczem powodzenia tego nieortodoksyjnego wypadu.
Moim zamiarem było zacząć od zachodniego krańca Tatr i uzupełniać różne górskie miejsca, na których od lat mi zależało, a jakoś nigdy tam nie trafiłem.
Mihowi udało się załatwić odrobinę wolnego, więc wyjazd mógł być tym bardziej udany - wiadomo, we dwóch zawsze raźniej.
Zaczęliśmy od nocnego (1:30-8:00) przelotu po szosach z Pń do Zuberca i dalej - aż na sam parking w Dolinie Spalonej. Tutaj można bezpiecznie pozostawić auto (za 3E). We wiacie wsuwamy śniadanie, żeby przywrócić jakiekolwiek siły. Krążyły liczne chmury, więc ubraliśmy się aż nadto, jak się potem okazało.
Ale po co to całe zamieszanie? Otóż są może i bardziej wysunięte na zachód szczyty Tatr. Ale to właśnie Osobita /1687/ w tak charakterystyczny sposób zamyka "z prawej" panoramę patrząc od strony Kościeliska czy też Butorowego Wierchu. A także, jak można się przekonać z tego starego wydawnictwa (Edward Moskała, Panoramy górskie wyd.II 1986), z Giewontu.
Oto jedna z nich:
No i co widzimy na tej mapie?
Piękny żółty szlak prowadzący na Osobitou. Nic, tylko drałować. Ale niestety, ten szlak został zlikwidowany w 1989 roku :-( Czyli na szczyt ne można. No to zrobimy co można. Pliesko Maras:
My zaś robimy skręt i schodzimy do Doliny Łatanej. Cieszę się bo znowu zobaczyłem jakiś nowy fragment Tatr Zachodnich.
Zmęczenie i niewyspanie zrobiły swoje, po dojściu do auta prawie zasypiam...a tu trzeba jeszcze jechać przez góry po serpentynach, ponad godzinę na naszą bazę na najbliższe dni - Camp Raczkova Dolina.
Mihu załatwił tak na pół dobrze - mógł zostać w piątek pod warunkiem, że zdąży na pociąg po godzinie czternastej z Liptowskiego Hradka. Dlatego zamiast wycieczki okrężnej całodniowej musiałem zmienić wariant na "idziemy w tamtą stronę do połowy czasu a potem wracamy".
Wcześnie rano w okolicach świtu wstaliśmy i po śniadaniu wyszliśmy na szlak. Doliną Wąską szły już różne grupki turystów, większość udawało nam się wyprzedzić. Po wejściu na szlak zielony zaczęło się ambitne podejście na stok. Z tego podejścia nie mam zdjęć bo po prostu nie miałem siły ich robić...ech, jest tam taki odcinek na kreskę pod górę po wylesionym południowym zboczu...Potem jeszcze trochę przedzierania się przez las z kilkoma wiatrołomami, strefa kosóweczki i wychodzimy na pierwszy czubek Otargańców: Ostredok /1674/.
Zaczynają się widoki, Starorobociański i Bystra
Idziemy dalej granią, trzeba się nieco gimnastykować, Mihu walczy pod górę
Za Ostredokiem zejście i kolejna kulminacja Małych Otargańców /1714/
Następny poranek wyglądał podobnie jak poprzedni. Na pierwszą samotną trasę wybrałem grzbiet po przeciwległej stronie Doliny Jamnickiej. Trzeciego dnia jestem zwykle rozchodzony i jest już dobrze. Poprzedniego dnia nie mieściłem się zupełnie w czasach tabliczkowych a teraz podejście na Baraniec określone na 4h zrobiłem lekko w 3.15h.
Im dalej i wyżej tym pogoda robiła się lepsza. Jeszcze pochmurnie niedługo po świcie i Krywań ledwo co widać:
Po drodze dobrym punktem orientacyjnym jest koliba Horica, przy której można zrobić pierwszy mały postój.
Wczorajsze Otargańce, uch!
A jest jeszcze co podchodzić: Mladky /1947/, potem Mały Baraniec /2044/, Szczerbawy /2149/,
Spędziłem tutaj kilka minut podziwiając widoki. Dzisiaj mam luz, nigdzie śpieszyć się nie muszę.
i tam na samym końcu Baraniec /2185/.
Na szczycie dopiero pojawiają się ludzie, większość przychodzi tu jednak szlakiem żółtym. A ten przyleciał na żebry.
Mimo chmur rozpościera się stąd genialny widok na całe bez mała Tatry Zachodnie, słowackie i polskie. Jednak pierwsze skrzypce gra grań ;-) Rohaczy.
Ale ta fajna grańka kusi i w końcu wyruszam na Smrek /2072/.
Zbliżam się do Żarskiej Przełęczy. Na lewo widać tzw Małe Zawraty i Stawek pod Żarską Przełęczą. Za nimi najciekawszy odcinek grani z Banówką i Hrubą Kopą.
Na wprost ścieżka na Rohacz Płaczliwy a ja schodzę na prawo do Rohackiego Kotła. Fajowy stąd widok na Rohacz Ostry.
Zejście do Doliny Jamnickiej zabiera niewiele czasu. Znacznie dłużej trwa nużący powrót samą doliną. Urozmaiceniem po drodze jest widok na Siklawę Jamnicką.
ale tutaj akurat nie wiedzieć dlaczego użądliła mnie osa w łydkę, po prostu podleciała od tyłu i mnie dziabnęła, nie wiem z jakiej to przyczyny. Dalej szedłem już ze spuchniętą łydą :-(
I tak wróciłem obolały na Camp. Początkowo chciałem jechać na parking do Podbańskiej, jak wcześniej planowałem. Ale doszedłem do wniosku, że po tym upalnym dniu przyda mi się jednak prysznic. A wstanę wcześnie rano i przejadę sobie o świcie. I otworzę w ten sposób część w Tatrach Wysokich a zamknę Tatry Zachodnie.
