wtorek, 25 grudnia 2018

Cztery koła, dwie sroki za ogon, a Garby są Trzy

Góry Wałbrzyskie


2018, grudzień



Jak już od kilku lat i tym razem pojechaliśmy na czterech kołach spędzić mile, leniwie Wigilię i Święta. Przy okazji udało mi się złapać drugą srokę za ogon. Ale o tym za chwilkę.
Mimo tylu bytności w naszych Sudetach nigdy dotąd nie dotarłem do Szczawna-Zdrój. A przecież to tak blisko odwiedzonych Książa, Chełmca, Wałbrzycha i okolicznych innych górek i szlaków. 
Pogoda niestety poskąpiła swoich uroków - było niżowo, pełne zachmurzenie, opady cały czas, w pobliżu 0-2 stopni...Dlatego to bądź co bądź górskie i zdrojowe miasteczko zasługuje wg mnie na swoją drugą szansę przy lepszej pogodzie.
W Parku Zdrojowym biało ale słońca brak, więc trochę smutno i zimno:
Wieża Anny na stokach Wzgórza Gedymina
"Spacernik" Pijalni prawie identyczny jak w Świeradowie-Zdroju. Tyle, że otwarty.
Park Szwedzki dawał wrażenie zimnego kraju...brr, jakbyśmy pojechali wraz z Kajem na daleką północ.
Szkoda, że było tak ponuro i na dokładkę nie czuliśmy się na 100% zdrowi...

Zaproponowałem też podskoczenie do Wałbrzycha w celu odwiedzenia schroniska PTTK Harcówka. Jest u mnie na krótkiej liście niewidzianych jak dotąd schronisk górskich w Polsce. No i tym razem... również nie wszedłem do środka. To schronisko mimo szyldu PTTK  to jakaś kpina, oczywiście było nieczynne. Po hucznym ponownym otwarciu w tym roku i zapowiedziach, jak to będzie fajnie wyszło jak zwykle. Ciekawe, jakby ktoś sobie robił np jakieś zimowe przejście przez Sudety i liczył na nocleg w tym miejscu, choćby awaryjny.

Wydłużyliśmy spacer o przejście na Parkową Górę /502/ i rzut oka w dolinę Pełcznicy. 

Wracamy trochę zadowoleni... a trochę nie ;-)
Pozostał mi jeszcze szybki samodzielny wypad na Trójgarb. Mam nadzieję złapać tu na trasie trochę więcej zimowego warunu. W końcu będzie to ze 350-380 metrów wyżej niż nasze miasteczko. 
Zacząłem z parkingu w Lubominie. Śniegu było już tu wyraźnie więcej, niż w Szczawnie-Zdroju. 
Robię szybkie przejście do miejsca, gdzie dawniej stała Bacówka pod Trójgarbem. Została po niej obecnie tylko dolna kondygnacja kamiennej piwnicy. 
Tutaj szlaki rozdzielają się - ja wybieram w tę stronę zielony, biegnący ostro pod górę a następnie trawersujący strome zbocze. 

Nie miałem kijków ani porządnych butów (bo się nie zmieściły do auta...) ale jakoś łapiąc równowagę przeszedłem najgorsze miejsca. 
Takim wesołym szlakiem dochodzi się po jakimś czasie na przełęcz Lubomińskie Siodło.

Od przełęczy szlak wznosi się bardziej łagodnie w drodze na szczyt.  Tutaj zima w pełni.

Raz ładniej, raz smutniej
Na ostatnim odcinku przed szczytem wywinąłem jeszcze szybkiego orła na rozjeżdżonej kołami powierzchni śniegu (ależ fajni są ci, co jeżdżą po lesie, zazdroszczę im i podziwiam).
Trójgarb /778/
 Wylazłem na nową wieżę, wiało mi prosto w zakatarzony nos :-)
  i widoki były rozległe, gdzieś tak 2rad. Naprawdę warto tu przyjść.
To oczywiście musiała być kara za wejście na wieżę przed oficjalnym otwarciem, przecięciem wstęgi, protokołem zgłoszenia do użytkowania, poświęceniem itd. 
Droga powrotna poszła jeszcze sprawniej, tym razem poleciałem szlaczkiem żółtym na dół. Taki to zdarzył się miły akcencik na koniec roku, chociaż kaszlę i churchlam do dzisiaj.

niedziela, 16 grudnia 2018

Śnieżnickie śnieżkowanie

Masyw Śnieżnika


2018, grudzień



Miło było mi powrócić (na własne życzenie) w Masyw Śnieżnika. Po wielokroć odkładana trasa Przełęcz Puchaczówka - Stronie Śląskie czekała na przejście. Postanowiłem ją połączyć z podejściem może znów jakimś nieznanym mi szlakiem od czeskiej strony. 
Niestety, wszelkie próby ułożenia sensownego dojazdu do czeskiego Starégo Města pod Sněžníkem spełzły na niczym. Wpadłem zatem na pomysł, aby odwrócić kolejność - najpierw dojechać do Stronia Śląskiego a zakończyć traskę w Czechach.
Na wyjazd zdeklarował się Dave mieszkający niemal po sąsiedzku :-) więc mogłem liczyć na dobre towarzystwo. Pozostawało tylko pytanie, ile będzie śniegu. Po przepatrzeniu kamerek zdecydowałem, aby nie brać rakiet, tym bardziej, że kompan takowych nie posiadał. Najwyżej będziemy się razem męczyć...i to była prorocza myśl.
Wozem bojowym dojechaliśmy do Kłodzka, stamtąd busem do Stronia Śląskiego.
Wysiadamy i zaczynamy od razu w śniegu!
Pozostałą do zmroku godzinę idziemy na Przełęcz pod Chłopkiem. Śniegu przybywa z każdym, hmm,  hektometrem drogi.
Robimy ostatnie przed lasem rzuty okiem w głąb doliny Siennej Wody, w stronę Czarnej Góry. Gdzieś tam chcemy dojść.

(fot. dave)
Tu ze zdziwieniem zorientowałem się , że nie wziąłem dużego aparatu foto. Super.
(fot. dave)
Na przełęczy jak było do przewidzenia dopada nas ciemność... Kilka łyków herbaty z termosów dodaje animuszu  i idziemy dalej. Oczywiście, przecieramy.  Śnieg jest sypki, świeży, rakiety nie dałyby zgoła nic.
(fot. dave)
Przemierzamy w ten sposób ciemny milczący las omijając po drodze liczne świeże wiatrołomy. Co jakiś czas robimy krótki postój na jakie pół kubana herbaty. W tej drodze mijamy stoki Wilczyńca.
W ten sposób wydostajemy się na pustą przestrzeń między Pasiecznikiem /893/ a Przełęczą Puchaczówka. Tutaj trzeba zdwoić czujność i uważnie pilnować trasy, bo przeszkadza już nie tylko brak śladów ścieżki ale i zawieja. Wychodzimy na szosę koło kapliczki nad Białą Wodą, ale jednak wracamy na szlak ścinający zakosy asfaltu, którego obecnie niewiele widać spod zalegającego śniegu. Co jakiś czas przejeżdżają nieliczne samochody. 
My docieramy do miejsca, gdzie szlak przecina szosę (ok. 900). Jest chwila na łyka i gryza przed podejściem na szczyt.
(fot. dave)
Na podejściu robi się śniegu już naprawdę sporo. Po skręceniu w prawo z wygodniejszej drogi robi się również na dokładkę stromo. Nogi nam buksują w śniegu jak koła z kiepskim bieżnikiem, plecaki ciążą. 
Mozolnie, mocno już zmęczeni trzystumetrowym podchodzeniem wychodzimy na ostatni odcinek podejścia. Na szczycie zaś...nie wiemy, jak dostać się do wieży widokowej :-) Ścieżki są zasłonięte opadającymi pod ciężarem śniegu gałęziami. Zdesperowany brnę przez głębokie zaspy do podnóża wieży, aby na miejscu stwierdzić, że dostęp do wieży został zagrodzony. 
To tyle, jeśli chodzi o spanie na lub pod tą budowlą.
Czarna Góra /1204/. Foteczka z rana:
(fot. dave)
Rozstawiamy zatem nasze namioty w pobliżu miejsca ogniskowego, odgarniamy śnieg z ławek. Zaczynamy gotowanie, aby zjeść coś na kolację. Rozpakowuję sprzęt i stwierdzam kolejny ciąg serii pomyłek. Zamiast zimowego materaca mam cienką krótką letnią matę. Nie wziąłem pasty, szczoteczki itd. 
Dave też coś tam gotuje ale jesteśmy wychłodzeni i bez dłuższego gadania kończymy imprezę. Po zjedzeniu miso z ramenem :-) położyłem się do "łóżka". Ze sobą wziąłem do  śpiwora komórę, ciuchy i wodę. Po jakimś czasie czuje, że coś cieknie mi do śpiwora. Kondensacja? Ki diabeł? Oczywiście, to kolejny dowcip losu: butelkę z drogocenną wodą źle zakręciłem dłońmi w rękawiczkach. Co wyciekło, oczywiście zamarzło bo temperatura oscylowała około -7 stopni.
Nie był to mój najbardziej fachowy biwak zimowy :-)
Za to mogłem uczestniczyć w debiucie dave'a w tej dziedzinie: uzbrojony w nowy namiot, śpiwór i kurtkę puchową dzielnie stawiał czoła warunkom.

Po szybkim spakowaniu się i nikłym śniadaniu ruszamy, aby się rozgrzać. 
Ekipa gotowa do trasy. Cel na początek - Schronisko na Śnieżniku.

(fot. dave)
Na południowych stokach góry śniegu jest jeszcze więcej, sięga ud. Błyska mi myśl o pozostawionych w domu rakietach...
Idziemy całkowicie dla sportu przez Żmijową Polanę, Skały Nowowiejskie, długi grzbiet Żmijowca. Jest to piękny odcinek przy dobrej widoczności, my zaś widzimy tylko...drogę.
Przejście to jest oznakowane na 2,5 h, nam zajęło 3h.
Po dojściu do rozdroża na Przełęczy Śnieżnickiej wychodzimy na ostatni wygodny odcinek podejścia. I tu staje się chwilowy cud: na moment pokazuje się słońce i błękit nieba, co budzi w nas chwilową nadzieję na widoki.
(fot. dave)
(fot. dave)
Ale to był niestety tylko moment... Na szczęście dochodziliśmy już do schroniska. 
W schronisku oczywiście wsuwamy słynny, pyszny bigos Jacka, w naszych żołądkach  znajduje się również miejsce na zupkę.
Długo siedzieliśmy przy stole, wykorzystałem ten czas na położenie śpiwora i kilku ciuchów w suszarni.
Pokrzepieni możemy wyruszać na kolejny etap drogi. Podejście robimy sprawnie, schodzący turyści straszą nas wichrem na szczycie. Okazało się, że nie jest tak źle, bywało znacznie gorzej, dało nawet radę zrobić kilka zdjęć. Na szczycie z nami była wycieczka skiturowców i kilku turystów z Czech.
(fot. dave)
Trochę nas przymroziło :-)
Teraz już musimy schodzić na stronę czeską. Są na szlaku widoczne ślady, ale śniegu jest tu znacznie więcej niż po naszej, północnej stronie kopuły Śnieżnika. Żałuję tutaj decyzji o pozostawieniu rakiet w domu. Trasa prowadzi nieopodal Frantiskovej Chaty i w miarę dobrze doszliśmy do odbicia niebiesko znakowanej ścieżki na Strzibnicką. Oczywiście szlak w tę stronę jest całkowicie zasypany. Od tego miejsca trawers zbocza jest najgorszym odcinkiem naszej zimowej trasy - śniegu jest dużo, powyżej kolan i nie ma dobrej wytrzymałości, na rakietach szłoby się idealnie a pieszo zapadam się co chwilę głęboko, nogi mi się rozjeżdżają, ogólnie męka.
(fot. dave) 
Dochodzimy do końca tego diabelnego odcinka Nad Adelinym Pramenem. Kawalądek stad spałem w lutym. Tu zacznie się wreszcie przyjaźniejsza nawierzchnia, trochę przeratrakowana.
(fot. dave)
Szybko schodzimy do schroniska żółtym szlakiem, mijając wielu turystów a zza pleców wyskakuje nam wieloosobowa wspomniana wcześniej wycieczka skiturowa.
Przed chatą widzimy wieżę widokową na szczycie Štvanice /866/, która ma być naszym celem na dzisiaj.
Chata Návrší położona na wysokości 890 m npm pochodzi z 1928 roku.
Tu zalegliśmy na zasłużony wypoczynek i miskę zupy zwanej tu z czeska zeleninová polévka (jak to zwykle o kolorze nieokreślonym, smaku zagadkowym).
Zapadł zmrok i w chacie zaczęło się pojawiać coraz więcej turystów, zapewne już na nocleg. Byli tu także "na gościnnych występach" goprowcy z grupy wałbrzysko-karkonoskiej, jak głosił napis na honkerze. My zaś wyszliśmy w chłód i ciemność, odszukaliśmy szlak niebieski i poszliśmy w kierunku noclegu.
Ten odcinek nie obfitował w jakieś atrakcje, może za jasnego byłoby coś ciekawego. Tak to po prostu skupiliśmy się na marszu, trochę w dół, nieco po płaskim i jeszcze pod górę :-D
Było oczywiście zupełnie pusto, tylko my dwaj i śniegowe przestrzenie. 
Po godzinie dotarliśmy na szczyt Štvanice /866/. Stoi tu obecnie wieża i pawilon odpoczynkowy dla turystów, z którym wiązałem nadzieje na nocleg. Niestety, z nieznanego mi powodu obiekt ów był zamknięty na klucz. Pozostało nam zastanowić się, co robimy. Decyzję ułatwił nam...ratrak, który znienacka się pojawił. Doszliśmy do wniosku, że nie będzie nam tu dane zaznać spokoju i poszliśmy poszukiwać noclegu gdzie indziej.
Zgodnie ustaliliśmy, że zejdziemy do Starego Mesta - tam muszą być liczne ubytovnie dla turystów, narciarzy, bieżkarzy - podobnej nam hołoty ;-)
Dodatkowy etap kosztował nas nieco sił i półtorej godziny. Wczesnym wieczorem pojawiamy się na stacyjce.
(fot. dave)

Nocleg znaleźliśmy po krótkiej wycieczce przez miasto w ubytovni (bo raczej nie penzionie) Iluze. Warunki spartańskie ale przyzwoite, za 300 Kč mieliśmy dostęp również do kuchni.
Jeszcze sprawdziłem połączenia i okazało się, że mamy rano trochę skomplikowane ale najszybsze połączenie do Kłodzka. Wstaliśmy wcześnie i pojechaliśmy szynobusem do Hanuszowic, potem autobusem do Lichkova. Tutaj czekała nas próba cierpliwości - 2,5 godzin oczekiwania na pociąg do Polski. Najnudniejsza część wycieczki:
 Symbolicznie ostatnie zdjęcie na śniegu w Międzylesiu.
Dalej to proza życia, wróciliśmy do autka w Kłodzku, wróciliśmy do Małgosi na obiad, jazda do Poznania.
Dziękuję Dave'owi za towarzycho, to był całkiem udany wypadzik na rozpoczęcie zimy.

niedziela, 18 listopada 2018

Zlot XVII

Rudawy Janowickie


2018, listopad



Jak co roku zrobiliśmy sobie forumowy zlot a może raczej zlocik, bo nie było na nim dużo osób, w porównaniu do niektórych dawnych. 
Tym razem wypadł nie jak od kilku lat w październiku lecz w listopadziku. 
Pojechaliśmy do Szwajcarki w zgranej pyrlandzkiej ekipie w składzie Taja, dave i Michun. 
Na miejscu niecierpliwie nas oczekiwano, bo dzień wstał piękny i wszystkich już korciła zaplanowana wycieczka. 
Nie mieszkając dłużej ruszamy w całym składzie kilkunastu osób na Przełęcz Karpnicką. Stamtąd wiązką szlaków zmierzamy w kierunku Starościńskich Skał.
Pierwsze kroki pod górę, yyy...
Droga mija szybko. W najwyższym miejscu (Lwia Góra, 718) spotykamy...Artura z Kasią. 
Niestety nie przyłączyli się do nas mając własne plany. Spotkamy się zatem dopiero w schronisku wieczorkiem.


Starościńska Igła:
Widziałem u Artura na blożku, że wspinał się już tutaj na sam czubek, podobnie jak na kolejne wspomniane skałki. Mnie stać tylko na wyjście na sąsiedni, zachęcający, żeby na nim usiąść, okrągły głaz. To naprawdę ładny głaz.
(fot. dave)
(fot. Aga)
Spod Skał Starościńskich poszliśmy najpierw drogą a następnie na szage bez las w kierunku Diabelskiego Kościoła
(fot. Hanka) 
Po drodze zaliczyliśmy jeszcze jeden punkt widokowy. 

Udało nam się dobrze trafić. Wyszliśmy prosto na grupę skał. 
Największe wrażenie robią Kiklop i (P)Enis.
Naprzeciwko po prawej na stoku widać było również Pieklisko, inną ciekawą grupę skalną.
Po sesji zdjęciowej poszliśmy w kierunku grzbietu Świni Góry. Tu znów natykamy się na skalne dziwadło:
Jeśli to jest świnia, to raczej zmutowana.
Pozaszlakowo przeszliśmy stokami Świni Góry w kierunku żółtego szlaku starając się nie stracić zbyt dużo wysokości a w końcu dotarliśmy do drogi ze szlakiem - gdzieś pomiędzy poziomicą 650 a 700. Po małym słodkim co-nieco i wzmacniających łykach horyłki wychodzimy na Rozdroże Pod Bielcem.
Stąd czeka nas łagodne przejście na Przełęcz Rudawską, gdzie następnie zaczyna się właściwe dwustumetrowe podejście na szczyt Skalnika.
Ale my nie, nie doszliśmy do szczytu szlakiem - trochę wcześniej kieruję wycieczkę w prawo od ścieżki przez las. Idziemy na gołoborze. Jest to widowiskowe miejsce, które warto odwiedzić, szczególnie jeśli ktoś nie zna tych górek.

Jak widać po strojach, mimo słonecznej pogody było zimno (około 2-3 stopni) a przejmujący wiatr wzmagał odczucie chłodu. Ale i tak z pogodą trafiliśmy idealnie, jak na drugą połowę listopada.
Przez las przechodzimy na szczyt Skalnika /944/ a następnie na drugi niższy lecz widokowy wierzchołek, czyli Małą Ostrą /935/. 
Widok ze skały na odwiedzone gołoborze oddalone o kilkaset metrów.
 Cały czas towarzyszą nam na północy Sokoliki
 oraz na południowym zachodzie Karkonosze

Tym razem to ja częstuję płynnym gorącem z płaskiej butelki... "Wiśnia jest wiśnia!" jak mawiał klasyk  (Rozmowy kontrolowane https://www.youtube.com/watch?v=UHgBHDSjzdA)
Robimy sobie jeszcze grupówkę:

(fot. Hanka)
I cóż, zmykamy z tego wygwizdowa.
Słońce opada coraz bliżej horyzontu a my schodzimy szybko przez Wilczysko na Gruszków. Krok za krokiem, coraz bardziej głodni, myślimy już o czekającej nas uczcie. A jakby tak było nieczynne? Brrr, aż strach pomyśleć!
Pomiędzy Gruszkowską Górą a Płonicą dopada nas zmrok.
Czyli jednak czołówki się przydadzą, co było do przewidzenia.
Ostatnie trzy kilometry przed knajpą dłużą się wszystkim. Mi na pewno. Rozmowy i myśli schodzą na to, co by się zjadło. 
Wchodzimy do pogrążonych w ciemnościach Karpnik. Pod koniec wsi jest wyczekiwany bar, Karioka. Nareszcie!
Na naszą całkiem sporą jak się okazuje grupkę nie ma w lokalu odpowiednio dużego stołu. Stosujemy zatem system rotacyjny: kto dostaje danie, pożera je w pośpiechu i ustępuje miejsca kolejnej osobie 😃 
Ja dostałem dobre flaczki oraz nieco zbyt twardego kotleta schabowego, ale w tym stanie głodowym zadowoliło mnie to (popite obficie piwem) danie.
Przy okazji pobytu tutaj rambiemu wyrasta całkiem udatne poroże, co skłania nas do rozważań, co też porabiają nasze pozostawione w domach żony!? Zgroza.
Obiad zjedzony, dzień zaliczony! No ale jeszcze trzeba wrócić do Szwajcarki, i to pod górę. 
I pójść spać.

Ale, ale chyba o czymś zapomniałem...
No tak, jeszcze właściwa imprezka zlotowa 😁
Było niezwykle wesoło, nie mieliśmy konkurencji bo tylko krótko była jakaś młodzież. Zlot był tym razem gadany i obśmiany po całości 😁, a nie śpiewany, jak to się już drzewiej zdarzało.
Niestety już krótko po 23ej zostaliśmy wyproszeni z sali i ciąg dalszy miał miejsce w czteroosobowym pokoju, do którego zmieściło się coś minimum 11 sztuk. Inni poszli spać.
Ta fotka nieźle oddaje ostatnie półtorej godziny.
(fot. Asia)
Spędziłem noc w tej nieogrzewanej chatce stojącej nieopodal schroniska. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie wszechobecny odór kiszonki. Rano to mnie po prostu powaliło.
Staram się jak najszybciej opuścić kiszony przybytek i idę na śniadanie. Część grupy wychodzi w kierunku na Bolczów. 
Ja zaś w pozostałej ekipie poszedłem na Sokolik i Krzyżną Górę. Dzięki raźnemu podejściu opuścił mnie ból głowy i ziewanie.
Chwytamy ostatnie ładne widoki przed nadciągającą nieubłaganie zmianą pogody.

Na szczycie Sokolika /642/ nasza drużyna odśpiewała dumny hymn Wielkopolski:
"Pyrlandia, Pyrlandia, Pyrlandia
Pyrlandia, Pyrlandia, Pyrlandia
Pyrlandia, Pyrlandia, Pyrlandia
Pyrlandia - PYR-LAN-DIA!!😁

Sosik tym razem wspinał się nie w Alpach, lecz wspólnie z nami na Krzyżną Górę /654/, biedaczek:
Widoczność pogarszała się z kwadransa na kwadrans. A tu ktoś wybrał się akurat samolocikiem na przelot nad Kotliną Jeleniogórską. Biedaczek.
Kończymy temat i wracamy do schroniska. Tam szybkie decyzje i jedziemy do Miedzianki na ponowne spotkanie z resztą zlotowiczów. Mieliśmy nieprawdopodobnego fuksa, ponieważ jakieś 15 minut po nas przybył cały autobus emerytów, który zablokował całą kuchnię i wszelkie moce przerobowe wątłej obsady restauracji. My zaś zdążyliśmy złożyć zamówienia przed tym armagedonem. Niestety, wpłynęło to na płynność obsługi i ja np otrzymałem zarówno (pyszną) zupę krem jak i "drugie": pieczone żeberka niestety równocześnie. 
Na sam koniec zakupiłem po dwa piwa z każdego gatunku obecnego w ofercie w celu spokojnej degustacji w domu i oficjalnie zamknęliśmy siedemnasty zlot. Pożegnaniom na parkingu nie było końca a najbardziej chciała się żegnać Marzena, która specjalnie (niby to) zapomniała kijków z restauracji, byleby tylko przejechać się kawałek moim samochodem 😄. Zlot nakręcił mnie niebywale pozytywną energią i mam nadzieję, że do grudnia mi tego wystarczy 😊